tier, in den jaare 1744, naar hét be
richt van den vermaarden hague-
n o t (b)die meer foortgelyke gevallen
heeft opgegeven. Eén lykin de kerk
te Talant begraven, vervulde dezelve
met een' ondraaglyken flank, zoo dat
men ze, voor eenen tyd, moeste verla
ten, en zy, die gebruikt werden om
dat lichaam in een ander graf overte-
brengen, 'er hun leven by infchoten.
Te ParysDij on, SautieuRiom en
Ambert heeft men, federt weinige jaa-
ren, de treurige ondervindinge gehad,
hoe nadeelig onze manier van begraaf-
nisfe zy voor de gezondheid, ja zelfs
voor het leven, waar van zoo veelen
beroofd werden door het begraven der
lyken in de lieden en kerken (c).My
geheugt elders (cc) gelezen te hebben
dat aanflonds na het openen van zekere
grafflede, waar in iemand, aan de kin
aerziekte overleden zynde, omtrent der
tig jaaren te voren was neergelegd, die
zelfde ziekte zich op een dorp in En-
geland openbaarde, van daar verder ver-
fpreid-
(b) Mémoirefur U danger des inhumations dans les Egli-
fesd Montpellier 1747.
(cc) hnzer. in zy nen Artz VI deel II ftukbl. 128,
644 J. W. TE WATER OVER HET
(c) MA RET pag19, 20, 2635. Mémoires de
l' Acad. Royale des Sfiences année 1749 pag. 121 fuiv.
