418 J. F. MARTINET
daart, en 'er eenige ftilte komt, of
deeze Ysplaatjes in een onnoemlyk
getal vermenigvuldigd zyn, en zich, of
vereenigd hebben of grooter gewor
den zyn, fchieten zy naar boven, ge-
lyk de luchtbellen in eenen ziedenden
pot. De Zee fchynt dan te kooken.
Het Grond-yszegt men dan, fchiet
op. En dit verfchynfel heelt onge-
twyffeld alleen aanleiding gegeven
tot den waan, dat deeze foort van Ys
op den grond der Wateren geformeerd
wordt. Zeer ras is dan de Zee, als
met een dunne pap, met een ftremfel
belegd, niet anders zynde dan dunne
Ysfchilfers, welke onze Zeelieden Kis
noemen. Weinig tyds is 'er noodig,
om de bovenfte tot eene algemeene
korst, of eene doorgaande wel veree-
nigde fchots te vormen. Dus bevrie
zen alle woelende Zeeën, alle loo-
pende Stroomen en Rivierenhier in
verfchillende van ftilflaanae Wateren,
die alleen het Beleg-ys kennen.
De tegenwerpingen, die men ont
leent uit zand, lleenen, fchulpen,
fchoenen enz., welke men, gelyk bo
ven gezegd isin de oppervlakte van
liet Ys, bevroozen vindt zitten; waar
uit
