LOFREDEN. 55 tie fmavten en kwellingen by God als irt rekening brengen. Hy was welfprekend iii de optelling zyner meenrgvuldige voorregten; deze herinnering maekte hem dikwyls weemoedig, en hy verblydde zich in zyne rampen en té leurftellingen, als matigingen van een geluk, dat hy voor al te groot, al te onderfchéï- den hield van dat der meeste zyner medemenfchen. Zoo dikwyls deze herinnering in hem opweldezag ik zyn edel hart van aendoeningen 0vervloeyeneri zyne gevoelenszyn gclaet en woorden vereenigdeni zich in den lor des Oneindige»! Het gevoel zyner menfchelyke afhankelykheid', zoo wel in zyn geestelyk als uitwendig beftaenwas hem niet Hechts gemeenzaemmaer een heerfchetrde trek in zyne denkwyze. Hy befchouwde het als het gevoel onzer kinderlyke betrekking op Hemdie ons gefchapen heeft; een gevoel, dat den mensch zoo zeer veradelt, als het hem verootmoedigt, daer het ons als met God vereenigt, in God doet leven en zyn 1 Hy bezat dat groote kenmerk van een Godvruchtig hart, een vast en kinderiyk geloof aen de Voorzie nigheid. Zyn leven was hem de weg, de Vaderlyké leiding van God, wiens hand alleen den doolhof dér aetdfche wisfelvalligheid tot een effeii en veilig pad' kan maken. Een wenk van Gods albeltuur was heiit meer, dan de raed eu voorftelling van alle zyne" B 4 vrien-

Tijdschriftenbank Zeeland

Archief | 1792 | | pagina 121