LOFREDEN. 55
tie fmavten en kwellingen by God als irt rekening
brengen. Hy was welfprekend iii de optelling zyner
meenrgvuldige voorregten; deze herinnering maekte
hem dikwyls weemoedig, en hy verblydde zich in
zyne rampen en té leurftellingen, als matigingen van
een geluk, dat hy voor al te groot, al te onderfchéï-
den hield van dat der meeste zyner medemenfchen.
Zoo dikwyls deze herinnering in hem opweldezag
ik zyn edel hart van aendoeningen 0vervloeyeneri
zyne gevoelenszyn gclaet en woorden vereenigdeni
zich in den lor des Oneindige»!
Het gevoel zyner menfchelyke afhankelykheid',
zoo wel in zyn geestelyk als uitwendig beftaenwas
hem niet Hechts gemeenzaemmaer een heerfchetrde
trek in zyne denkwyze. Hy befchouwde het als het
gevoel onzer kinderlyke betrekking op Hemdie ons
gefchapen heeft; een gevoel, dat den mensch zoo
zeer veradelt, als het hem verootmoedigt, daer het
ons als met God vereenigt, in God doet leven en
zyn 1
Hy bezat dat groote kenmerk van een Godvruchtig
hart, een vast en kinderiyk geloof aen de Voorzie
nigheid. Zyn leven was hem de weg, de Vaderlyké
leiding van God, wiens hand alleen den doolhof dér
aetdfche wisfelvalligheid tot een effeii en veilig pad'
kan maken. Een wenk van Gods albeltuur was heiit
meer, dan de raed eu voorftelling van alle zyne"
B 4 vrien-