LOFREDEN.
veinsde genegenheid, als door mynen mond, wildet
uitdorten.
En waerom zou deze naeuwe betrekking my ver
hinderen, om aen uw oogmerk, naer myn vermo
gen, te voldoen? Vertrouwt men dan den vriend
van eenen waerdigen man zoo weinig groote gevoe
lens toe dat hy deszelfs nagedachtenis door vleyery
zou kunnen ontëeren? Of kan de tael des harten,
fchoon door de dankbaerheid ingegevenen door de
aendoening bezield niet - tevens den dempel der
vvaerheid dragen 't Is waerde dankbaerheidde
vriendfchap verzwygt de deugden hares weldoeners
niet; zy juicht, zy zegepraelt over dezelve en haer
hart wordt welfprekend by derzelver optelling; maer
men vreeze niet, dat zy deze deugden zal trach
ten op te tooyen. Daerwaer de helderde dag
van dezelve zou afftralen, fpreidt de vriendfchap
den fomberen fluyer der weemoedigheid over haer
uit, op dat hare fchittering het uitgeweend oog
niet beledige. Hare bevende lippen kunnen geen lof
trompet doen klinkenen de trillende hand der droef
heid kan geen trotfchen eerzuil onderfchragen. De
hoogmoed heeft Piramiden gedicht en Maufoleën ge
bouwd maer wat kan vriendfchap en dankbaerheid
Helaes! zy kunnen peinzend en met een dikkend
hart by het zwygend overfchot nederzittenzy kun
nen het, wanneer haer deze laeffenis vergund wordt,
met hare tranen bedaeuwenen het is hare uiterde
poging een handvol geurige bloemen op te zamelen
en op den bevochtigden grafzerk uit te drcoyên
A 3 Ziet
