32
sporingen aan te wijzen wat men omtrent hem als
zeker schijnt te kunnen vaststellen.
De oorsprong van den naam is plaatselijk, het
zij men door Macusa of Magusa een gehucht
vlek, stad, landstreek of gewest versta t). Ware
de naam niet plaatselijkzoo zou hij als bijnaam
de hoedanigheid van hercules moeten uitdrukken
hetwelk echter bij de overige hem door de Ro
meinen gegeven bijnamen in verstaanbaar latijn ge
schiedt, als victor, conservator enz. Plaatselijke
of gewestelijke Herculessen komen op Romeinsche
gedenksteenen en penningen veelvuldig voorals
Deusoniensis -)Tyrius 3), Gilius Reatinus 5),
Romanus Romillianus 7), Tihurtinus 8), Segon-
Uit schayes Pays-BasT. II. p. 527zie ikdat ton dorop
een werk geschreven heeftden titel hebbende das Magusanische
EuropaMeiningen 1819; waarin dezelve op grond van een' aan
de Werra gevonden Phoenicische penning, waarop het beeld van her
cules magusanüs, geheel overeenkomstig met het standbeeld in Zeeland
(sic!) stond, zon hebben beweerd, dat de Phoeniciërs in Duitsch-
land België en Frankrijk gewoond hadden. "Wij hebben dat
werk tot ons leedwezen nog niet kunnen raadplegenmaar als de
schrijver uit een standbeeld van nERCULEs magdsantis in Zeeland gevon
den iets tot bewijs beeft afgeleidis zijne moeite vruchteloos geweest
omdat in Zeeland nimmer zulk een standbeeld geweest is; zijnde de
afbeelding, o. a. bij keysler p. 200 voorkomende, verdicht; waarover
beneden uitvoeriger.
2) Cannegieter in Postumo p. 152 sq.Eckjiel D. N. 7. p. 444;
Rassche in Lex. num. voce postumus. Een Deuso lag volgens iiieronïmus
(zie euseb. in Chron. ad A. C. 374) in regionc Francorum.
3) Orell. n. 1553doch is dit opschrift volgens dcnzelfden verdacht.
4) Orell., n. 1540.
3) Orell., n. 2400.
6) Orell. n. 886.
7) Orell., n. 1607.
8) Orell., n. 1550.
