IN MEMORIAM
DH. A, A. FOKKER,
//En ik heb ook niets meer: dan sluit ik onze bijéén
komst." Deze of dergelijke woorden waren, hoogst natuurlijk,
de laatste, die onze ontslapene Yoorzitter in deze vergadering'
tot ons sprak. Zijn die woorden op zich zelve reeds aan
doenlijk, omdat zij de verba suprema waren van een man,
die gedurende 37 jaren zijne veel beteekenende krachten be
steed had aan den groei en den bloei van dit Genootschap
dan zijn ze dat te meeromdat ze voor hendie dr. Adriaan
Abraham Eokker van nabij hebben gekend, als het ware
kenschetsend zijn geweest voor 's mans karakter en leven.
Eokker was orde en regelmaat verpersoonlijkt, en evenmin
als voor hem eene vergadering voegzaam ware geweest, die
niet wettig ware geopend en gesloten, zoo was zijn gelieele
leven eene aanéénschakeling van plichtsbetrachtigingenen
onvoldaan was hij over welken arbeid ook van zich zeiven
wanneer hij door onbedwingbare omstandighedener niet de
laatste hand aan had kunnen leggen, daarom droeg ook
alleswat hij deedhet kenmerk van ietswaaraan niets ontbrak.
Het was slechts een half jaar, nadat hij voor de laatste
maal hier den presidialen hamer had gehanteerd, die hem,
dat wisten reeds eenigen tijd zijne vertrouwde vrienden eigen
lijk te zwaar was geworden dat de mare van zijn ziek zijn
Juist een jaar geleden. Later woonde Fokker slechts kleine vergaderingen
bij; de gewone bijéénkomst in October 1878 had toevalligerwijze geen plaats.
