III. HET UITEINDE VAN HET OUDE GEBOUW.
Het was de geneeskunde, en wel in het bijzonder de gezond
heidsleer, die de verheffing van het Gasthuis bracht, en tegelijk
daarmede de doodsklok luidde over het oude gebouw.
Niemand, die niet zelf naleest hetgeen zestig jaar geleden door
de jonge gezondheidsleer werd gepredikt, kan ooit een geheel
juisten indruk krijgen van de kracht dezer opkomende wetenschap
en van den invloed welke op de samenleving werd uitgeoefend
door het wetenschappelijk stellen en aanpakken van vragen, die
tot dien tijd nooit vragen waren geweest, maar slechts door ieder
als van zelf sprekend gedragen lasten.
Dat de kamers in de huizen donker waren en onfrischdat de
huizen dikwijls vochtig waren en er water stond in den kelder,
dat de drinkwatervoorziening zeer dikwijls niet eens aan matige
eischen kon voldoendat de privaten meermalen slechts een kleine
uitbouw vormden aan de kamers en in ieder geval hun tegen
woordigheid verrieden, dat de hout- en turfvuren in den winter
zoo dikwijls te weinig warmte gaven, dat alles waren lasten die
men ook in de huizen der meest gegoeden vond, maar zonder
argwaan gewend was te dragen.
Geen wonder dat er onder de toenmalige geneeskundigen een
aantal vol overtuiging optrok in dienst van de nieuwe macht.
De Ned. Maatsch. tot bevordering der Geneeskunst spoorde
hare leden aan tot het bewerken eener geneeskundige plaatsbe
schrijving van geheel Nederland.
Voor Middelburg werd deze taak aangevat door twee genees-
heeren, Dr. A. A. Eokker en Dr. J. C. de Man.
Na heel veel arbeid verscheen in 1857 hun: „Proeve eener
Geneeskundige Plaatsbeschrijving van de stad Middelburg".
Welk een indruk moet dit boek hebben gemaakt op de be
woners dier stad!
