36
maakten naar Sas van Gent, vond hij het oogenblik aangrijpend,
waarop hij over de grenzen den eersten voetstap zette op dien
„klassieken grond".
Later vernam ik, dat hij, sprekende over onze ontmoeting
gezegd had, dat ik op zijne verklaring: „Je suis revolutionaire
dans le coeur", zou geantwoord hebben: „Et moi, je suis Orangiste
dans l'aine", wat ik mij niet meer herinner.
Intussehen bleef het gedurende den avond in Aardenburg vol
leven en gejoel. Toen de wacht naderde en het betrekkelijk
rustig was, besloten wij, de drie broeders, om beurt te gaan
rusten. Tegen één uur hoorden wij nieuwe troepen Aardenburg
binnenkomen en waren wij alle drie onmiddellijk op de been.
Het was de burggraaf, vicomte de PontÉcoulant, zoon of broeder
meen ik, van den bekenden sterrekundige, die aan het hoofd van
600 man te Aardenburg nachtverblijf kwam zoeken en zich met
GrÉgoire kwam vereenigen, om gezamenlijk den volgenden dag
tegen Oostburg op te trekken. Zijn late aankomst was toe te
schrijven aan het door den overste Ledel bevolen verbranden
der draaibrug over de Aardenburgsche oude haven, waardoor
de PontÉcoulant verhinderd werd met zijne twee stukken ge
schut den steenweg van Sluis naar Aardenburg te benuttigen, maar
de schier onberijdbare „Wester-Eedestraat" had moeten nemen.
Het was weder eene groote drukte, vooral voor den burge
meester, die onder onaangename bejegeningen voor verdere inkwar
tiering moest zorgen, waarvan wij ook niet verschoond bleven.
Weldra meldde zich de kapitein Le Charlier bij ons aan, die
dadelijk het pas verlaten bed in bezit nam en die blijkbaar be
greep, dat hij in vijandelijk land was. Wel vermoedde hij zeker
niet, dat in de lade van een in zijn nabijheid staand tafeltje
eenige dozijnen scherpe patronen door ons verborgen lagen. Zijn
twee pistolen legde hij op zijne beddetafel en dadelijk greep hij
er naar, toen ik, ik weet niet meer om welke reden, de slaap
kamer binnenkwam.
Van naar bed gaan kwam bij ons niet meer in en reeds des
morgens vroeg (31 October) verzamelde men zich voor den op
tocht. Toch duurde dit zeer lang tot men eindelijk heenging.
Het was toen 10 uren.
