JANTJE DE KOEIEWACHTER.
Lank eleen was 't er is een joon die a Jan êetten. Ze zeien
aaltied: Jantje de koeiewachter, om at'n dikkels koeien wachen
voe den bis.
Ale mensen uut de polder kennen 'n, want ie dee niks liever
as kattekwid uutilen; a t'er 't een of 't are hebeuren dat a nie
in d'n ik was, dan was 't a hauwO, da sa Jantje wè edin ên.
En 't kwam dikkels uut ok.
Op 'n achmirg zat Jan op z'n liemaksje op 'n dam van 'n stik
sukerpeen. De bêesen liepen alemille te freten van 't peelöf, ie
aa 't er hlad gin dol mie. En 't was zokken möoien weer, Jantje
zat mè te fluiten, ie aat 't stik ni z'n zin. Toen a t'n di zo een
stuitje zat kwam t'n bis an. Die aa net ni 't durp ewist om 'n
pêr nieuwe schoenen. Ie droeg ze noh in z'n and. „Bel Jan, oe
hit 't; ku je 't noh a reen." „Jet bis, a 'k et nooit moeilijker
kriehe as vandihe, za 't wè schikken mie me." Zoo stiengen z'een
tochtje te praten. Den bis aa ok gin jacht.
Di zalihen z'in de varte een vent ankommen mie een schip an
een tóuwe. Toen a t'n een bitje korter bie was zei t'n bisVer
dei d, wat eit die kópman di een schoon schip, 'k Wou a k't aa."
„Doe je," zei Jan.
„Jêt joon, zokke bêesen bin d'r nie fee oor."
„Wi'k is miken aa je 't kriegt?"
Den bis keek arig op. „Oe bedoel je dat?" zei t'n.
„Noe, j'er da pêr nieuwe schoenen voe over? vroeh Jan.
„Joon, a was 't twi pêr."
„Noe, heef op. Bluuf jie dan zo lank bie me bêesen.
Jan pakken de schoenen en ie liep t'er van deur. Een êel ende
