112
deure de velwachter nibie 't ondersteboven. „Jan," zeit de vel-
wacbter, „je mo d'in kot, j'ei estolen."
„üa's goed," zei Jan, „mè wacht even velwachtertje lieve. Witer en
brood is toch zo'n slechte kost. Li me noh even me petaten haar slin.
„Wa sê je noe toch?" zeit de velwachter. „Me petaten haar
slin." En Jan zetten de petaterketel op 't achterstritje en haf t'r
een pêr ferme slihen op mie de zweepe.
De velwachter behreep t'r niks van. Ie stieng te kieken as een
uul op een zieke koeie.
Toen dee Jan de scheele van de ketel en de petaten
wazzen haar.
De velwachter was glad verbrouwereerd. „Dat ê'k noe noh nooit
ezien," zeit'n. Ie keek is ni de kachel. Nêe, die was uut.
„Oe lap jie dat toch," zeit'n.
„Da sie je wè," zei Jan. „Di is nie fee kunst an. Te missen
aa je zo'n zweepje eit."
„Wat is dat dan voe zweepje?"
„Da'z een tóverzweepje. Di ku j'ales mie gaar slinpetaten,
spek, vlêesch, juun, rópen."
Wi je 't verkopen," zei de velwachter. Want ie aa hauw uute-
rekend dat'n dl 's zeumers een kachel mie uutspêren. ,,'k Geef
er vuuf gullen voe."
Jan schoot ardop in de lache. „Wa bi je riejaal," zeit'n.
,,'k Geve je tien hullen," zeit de velwachter,
„Ou noe mer op," zei Jan, „a boo j'er onderd voe, dan kreeh
je 't noh nie. 't Is invoudig nie te kop."
Ie zag 't dat de velwachter een bitje kwld wier. „Mè, aa je
dat noe zo hraah ên wilt, wi'k et wè voe niks geven. Aa je
belooft daa je me nie in kot steekt, neemt 't dan mè mee."
„Da doe'k," zei de velwachter. En ie liep zo ard as a t'n
kon mie de zweepe nir uus.
„Vróuwe" riep 'n a van een ende, „m'ên hin kachel mi nöodih
oor. Noe ku me 't eten haar slin."
„Bi jie zot, wa bedoel je toch? zei ze."
Ie vertellen ales tehen d'r. En noe merrehen om vuuf menuten
voe twelleve, dan behun je mèr oor. En a'k om twellef uren
tuuskomme, dan bin ze haar, da su je zien."
