113
Den aren dag gieng de velwacliter den oek in en de vrouwe
dee mè niks as op de klokke kieken. Ze was toll ok een bitje
benieuwd. Eindelienge was 't tied. Ze dee 't de petaten in een
hróote ketel en di bebos se d'r op te slin, slin manlieve, lief om
leven. Net toen a 't twellef uren luun bieng 't eksje open en de
velwacliter kwam tuus.
„En?" zeit'n.
'k Za is kieken; 'k d'r ard genoeg op etuinmerd. Ze lichen
de scheele d'r van. De velwacliter ieng t'r a mie z'n neuze boven.
„Pas op voe den dom," wou se nog zên, mè z'ieuw t'r mond,
want de petaten wazzen nog steenkoud. „Verheme," zei se. „En
di êk noe zo op eslohen."
„Hee mèr is Ier die zweepe," zei um toen. „Dat is gin vrouw-
liengwerk."
Ie schoot z'n jas uut en ie behust te slin as een rizenden.
't Zweet liep a hauw mie struilen van z'n vuröod.
„Noe, a se noe nie gaar bin, dan worren ze nooit mi haar"
zeit'n. Verzichtig lichen ie de scheele d'r wee van en toen
vloeken ie. Niks was 'n opeschoten.
„Ie ei me verneukt, ie ei me verneukt," riep 'n. Ie schoot
z'n jas wee an, vloog ni solder om een liroote biljezak en toen
ni Jan.
„Noe nie in 't kot, mè verzupen za'k 'n." De vent was allef
wild. Di ielp noe hin soebatten au. Jan wier invoudig dubbel
evöuwen en in de zak edouwd. Een touwtje d'r hóed rond eknopt
en di meseeren ie d'r mie wig. 'k „Gri d'n in de veste hooien, die
schoeberdeboenk," zei t'n.
Ni de veste, dat was noh een êel ende. En a was 't nijêr, 't
was toh braaf werm. 't Duren dan ok nie lank of ie zweetten
d'r van. Helokkig kwam t'n onderwegt noh langs een erreberrehe.
Di zetten ie de zak in 't tuuntje en ie hieng t'r in om een
hlasje bier.
Twint a t'n dl zat komt de sehipedder anekurd mie s'n köoie
schipen. Die zag van een ende die zak a stin. Ie doch bie s'n
eihen: „Wat zou't di in zitten." Schipedders bin dikkels noli a
nieuwsgierig. Toen a t'n d'r bie was pakken ie an de zak. „Ui"
óoren ie in êens. Di verschrok 'n van. „Alle joden," di zit er
Archief. 1928 8
