115
„Dat lucht op," zeit de velwachter en ie liieng nir uus. Toen
a t'n een ennetje elöpen aa zag'n net op 'n draai een köoie
schipen ankommen. En wïen komt di mie de leste schipen den
oek oin? Jan en liin mênsch aars. De velwachter wier so wit as
een doek en ie stieng so stieve as een stik. Ie kon eest gin woord
uteren. Eindelijk riep 'nJan, bï jie dat noe of bi je 't nie. „Jè,
jê'k", zei Jan, ,/k bin 't net. Dat aa je nie edocht ee? Ja, vel-
wachtertje dat ên me nooit eweten dat 't di op den boom van
de veste zo'n arige boel is."
„Wa blie?" zeit de velwachter.
„Ja," zei Jan. ,/k Rollen ni beneen en 'k doch a bie m'n
eihen Siezóo, Jantje, 't is mie je hebeurd. Mè, allemarie, di bleef
ik steken, de zak gieng open en wat raai je? Di stieng ik te
midden van een köoie schipen. Ik liepe mè mee en zoo bin 'k ier
wee in de polder ekommen."
„Joon toch," zeit de velwachter.
„Mè velwachtertje wat ê'k er toch spiet van daa je me hin
alleve roe vadder ehöoid eit.
„Wirrom," zei't de velwachter.
„Bel, dan was ik terechen ekommen op een hröote boerderie
mie wè dertig werkpêren en twintig koeien. Aa je me nog vadder
kunnen hooien?"
„Bel jêt" zeit de velwachter. „Jan, joon, weet je dat pleksje
nog goed?"
„Wou ik niet," zei Jan. „Wirrom?"
„Je behriep toh we, da'k vee liever een rieken boer was as
een erme velwachter. Jan, zou je mien di is willen hooien?"
„Noe," zei Jan, „den êenen dienst is t'n aren werd; il mè
een zak.
In een öhenbliksje kwam de velwachter mie een zak vrom. Ze
hiengen ni de veste, ie kroop t'r in, Jan haf t'r een trap tehen
en j'eit de velwachter ok nooit ml ezien.
Nadruk verboden.
