134
heeren niet al te bruut voor het hoofd willen stooten en werd
de bittere pil op deze wijze eenigermate verguld.
Feitelijk was de beslissing niet meer dan een „sententia
declaratoria", waaraan de „poenale sanctie" ontbrak maar
juist hierdoor werd de mogelijkheid geopend om de zaak langs
minnelijken weg tot een goed einde te brengen.
Dat men te Dordt over een zoo zachtzinnig oordeel geens
zins te spreken was, kan ons niet verwonderen.
Onmiddellijk werd aan de Zuid-Hollandsche Synode, die
in de eerste helft van Juli te Woerden zou vergaderen, een
request gezonden, niet ik constateer dit met genoegen
„door" maar ,,uyt name van" Anna de Meyer, houdende ver
zoek, dat de vergadering „tot weeringe van alle opspraeke,
socdanige middelen soude gelieven uyt te vinden waar door
den voornoemden Westhovius mocht worden gedrongen tof
sijnen plicht".
Inderdaad men wist van volhouden. Deze wijze van han
delen wekte echter de verwondering van de ter vergadering
aanwezige Eerw. Gedeputeerden van de Classis van Voorne
en Putten. Zij gaven een uiteenzetting van het voorgevallene
en spraken ais hun gevoelen uit, dat met de beslissing van
de Classis „ook partijen scheenen contentement te hebben
genomen". Op grond hiervan oordeelde de Synode, dat „dit
werk te praematuur" in de vergadering was gebracht en werd
besloten de zaak naar de Classis te renvoyeeren.
Dat men zich „te praematuur" tot de Synode had gewend,
zal wel ieder moeten toegeven. Veilig had men den loop der
dingen kunnen afwachten. Men was echter al zoover, dat het
bijzaak scheen te worden of Westhovius al dan niet met Anna
de Meyer trouwde. Censuur moest hem treffen dit was het
wraakzuchtige doel.
Westhovius, de man, die zonder bedenken zich voor het
vlootpredikantschap had aangeboden, toen anderen zich klein
moedig hadden geëxcuseerd, omdat zij „tot zulk een gevaar
lijken dienst niet konden besluiten", die in de hel van den
zeeslag, zonder eigen leven te achten, in vast vertrouwen op
zijn Heer en Heiland rustig en onverschrokken zijn liefde
werk had verricht, die, waarlijk nederig, nooit aandacht vroeg
voor zichzelf, maar zonder zucht naar roem of eer zijn plicht
vervulde, zooals zijn Geloof hem dien voorschreef, hij moest
aan den schandpaal geklonken en openlijk vernederd worden.
Waarom Omdat hij, in zijn sterk ontwikkeld gevoel voor
