45
Stathouwer.
Hij staet op en vat se in den arm
ende kusse; siet se vriendelijck aan.
Is dat mijn beminde niet? Trouwe, jaet!
855. Zijt willecomme, mijn herteken delicaet!
Ghij dageraedt u en moet, o vruchtbaer saet,
Welvaert nog eere gebreken.
Waer leijt de reijse?
Kuijsche weijrdinne.
Ick ben commen om mijn heere te spreken
860. Ende voor mijnen man U/E/ te bidden beleeft,
Dewelcke onschuldich leijt in swaer verseeren gesteken.
Soo uwe edelheijt mijn toegeseijt heeft,
Hebt mijns compassije, bid ick u ende geeft
Mij mijnen troost, of ick en kant niet herden.
865. Och ontfermt u, mijn heere
Sij schreijt.
Stathouwer.
Sus, alderweijrtste, den- man sal u gewerden.
Hebt noch wat gedult, ick belove u oprecht,
Ick sal hem u leveren, soo waer wij hier terden.
Yertrout de woorden, u, schoon roose, gesecht.
Kuijsche weijrdinne.
870. Och, hij vertouft soo lange!
Stathouwer.
Tmoet al sijnen tijt hebben, dit overlecht.
Dus, mijn herte, u tot weenen niet en bekeurt.
Com laet ons vreucht rapen
Kuijsche weijrdinne.
Hoe kan ick verblijden, daer mijnen beminde treurt!
875. Hoe soud ick vrij connen sijn van sorghen,
Daer hij geboijt moet liggen, gemeurt!
Tgedijncken alleene therte mij fel scheurt.
Ende al woude de wrake mij selve verworghen,
Soo benout mij sorghen.
