t
6
Verbuiging.
a. Ie pers. enk. subj. ik, 'k, ikke.
Meerv. subj. me, m', öons, wulder.
Enk. obj. me, mien.
Meerv. obj. öons.
Ikke wordt alleen gebruikt als 't werkwoord verzwegen is
Wien eit dat ezeid Ikke.
Obj. wordt in het enk. zonder klemtoon me, gebruikt, met
klemtoon mien. 3e Dat aa je me wè is kunnen schrieven.
Tehen mien aa je 'tin ielk geval motten zên.
Subj. wordt in het meerv. me, gebruikt zonder-, öons en
wulder met klemtoon. Bv. Me hm wig.
Noe, hm julder mè, öons (wulder) bluven nöh een stuitje.
't Verschil tusschen öons en wulder is alleen dat het laatste
meer en meer door het eerste wordt vervangen. Wulder klinkt
dus „ouderwetser" dan öons.
De le pers. enk. subj. heeft slechts één vorm voor het
gebruik met en zonder klemtoon. Alle andere pers. hebben
er twee.
Om in dit gemis te voorzien wordt de persoonsvorm na
het werkwoord herhaald, wat de volgende constructie geeft
Ik doe ik dat nooit. Ik ê'd ik dat nie ezeid.
De klemtoon valt dan op het tweede ik. (Vgl. het Fran-
sche C'est moi qui l'ai dit.) Meestal wordt deze herhaling
gebruikt in ontkennende zinnen. Bij uitzondering hoort men
'took in bevestigende 'k Za 'd ik et is döen, jie briengt er
töh niks van te rechen.
Een herhaling van alle betoonde pers. vnw. vinden we
na de woorden ja en nêe.
Bv. Bï je nie blïe aa j'er van of bint Jê'k.
Moeder krie'k een prume Jê je me jongsje.
Wullem is nog kras voe z'n oudte J'ij (ja hij).
En hröos ee die Wanne. Jê's (ja zij).
Me bin an de lite kant. Leunis. Jï me (ja wij).
Meuhen me schessens gin rien vader Jê je, hi mer op.
Zouen ulder dat wè höed vinnen? Jê's (ja zij).
