11
Meerv. Ie pers. den óonzen.
2e pers. den julderen.
3e pers. den ulderen.
Deze vormen worden gebruikt voor alle mnl. en alle vrl.
woorden, behalve vrl. persoonsnamen.
Bv. Heev ïer die pette, dien öed, die krante, 't is den
mienen. Is dat joe koeie of den zienen. Nêe, 't is den
ulderen. In dit laatste geval wordt meer nog een omschrijving
gebruikt, bv. 't is 't er êen van ulder.
Ter vervanging van een vrl. persoonsnaam is de verbuiging
Vrl. Enk. Ie pers. de miene.
2e pers. de jöe.
3e pers. de ziene.
d'eure.
Meerv. Ie pers. döonze.
2e pers. de juldere.
3e pers. d'uldere.
Je dochter hi trouwen ê'k oord. De miene mie Mêje ok.
In 't mèerv. komt een dergelijk gebruik van het bez. vnw.
slechts sporadisch voor. Bv.
Ale misjes wazzen a wig. Allêenig d öonze wazzen d'r nog.
Meer gebruikelijk die van öons.
Ter vervanging van een onzijdig woord is de verbuiging
als die voor het vrl.
't miêne.
't jöe enz.
Ze bin doende mie een kacheltje dat a in 'n duif zit. 't Is
't öonze, ('t juldere) berachtig. Meer gebruikelijk: da fan
öons. da fan julder.
Ter vervanging van een meervoudig woord is de verbuiging
dezelfde als die voor het vrl.
de miene.
de jöe enz.
