13
Ter nadere aanduiding van den persoon waarover men
spreekt wordt het aanw. vnw. vaak versterkt door toevoeging
van resp. ier en hint. Bv. Eit den dezen ïer 't edïn
Nêe, den dien hinter.
Voor deze of gene, gebruikt men den dien of den hinten,
voor deze en gene den dien en den hinten.
Bv. Bi je je lotjes a kwiet Bel nêen 't, k'ê 't a is
evrohen an den dien en den hinten, mè 't gi slecht.
De voornaamwoordelijke bijw. die het aanwijzend voor-
naamw. vervangen, als daarvan, daaraan, daarvoor, daarmee
worden steeds gescheiden gebruikt.
Di eit de vróuwe nie fan epraat. Dï ê'me nie om edocht.
Di kom ik nie foe. Ik kan di nie mie snïen.
De vnw. bijw. hiervan, hier aan enz. komen niet voor, be
halve in tegenstelling met daarvan enz. Mö j'ïer een stik
van ên of dï van
Voor „Zie hiermee rond te komen zegt men dus Ziet
aa je di mie rond komt.
Het aanwijzend voornaamw. zulk is zuk 'n óf „zok n."
Het laatste is iets platter.
Mie zuk 'n (zok n) weer bluven me mè tuus, öor.
De(n)zelfde(n) wordt naast d'eihenste (den eihensen) ge
bruikt. De laatste uitdrukking heeft nog de overhand Da'z
d'eihenste vróuwe van di net. Habriël is nog glad den eihensen
van vroeher, ee.
Vragend voornaamwoord.
Voor personen, mnl. en vrl. Wïen. Voor zaken Wat.
De genitief van wïen is wien s'n. Wïen en wat worden
steeds gevolgd door a of aa (overtollig dat) indien 't voor
naamw. niet onmiddellijk wordt gevolgd door een werk
woord Wat aa je zeit. Wat at'r (an d'r) töh een appels
óvewaaid bin vandïhe.
Bv. Wat voor (een) Wa foe. Mie wa foe wuuf kom
Jöos di anekürd Wa foe êje mók pakken, bis
