26
overeen met het door de Vries en te Winkel voorgeschrevene
geslacht. Enkele der afwijkingen kunnen worden verklaard
uit een ouder geslacht.
Zoo was bv. dood in 't middel nederl. vrouwelijk, zoo zijn
drift en dweil volgens de Bo ook in 't Vlaamsch nog manne
lijk, maar dan nog blijven er veel onverklaarbare uitzonderin
gen over, die bij verder onderzoek nog wel vermeerderd
zouden moeten worden.
Oude datiefvormen heeft men in mie den lichen, mie den
doenkeren tuus kommen, van de jêre, in den uze (in de huis
kamer) weunen, mie den êesen, mie den lessen, te voete,
te pêrde, in die d'r voehe (op die manier).
Deze vormen leven nog krachtig.
Weglating van het lidwoord treft men aan in de uitdruk
kingen op durp weunen, buten durp weunen, ni stad gin,
over strxte lopen.
In constructies als ..Hij heeft zich de hand gebrand",
,,de voet doet hem zeer", gelijk die in 't Nederl. en vooral in
't Oosten van ons land vaak gebruikt worden wordt hier het
bez. vnw. gebruikt Ie ei s'n and ebrand, z'n voet doe sêer
(vaker: ie ei piene an z'n voet).
Het onbepaald lidw. is voor de drie geslachten een. 'n.
Eene ne) en eenen ('nen) komen nooit voor.
Epitheton.
De sterke verbuiging van de bijv. naamw. komt nog minder
voor dan in 't Nederl. Woorden als onverrichter zake, te
goeder trouw, op heeter daad hoort men met eenige wijziging
in de uitspraak wel eens bezigen, maar de Hollandsche af
komst is onmiskenbaar.
De eenige overblijfsels zijn
2e naamv. m. enk. ouwer hewente, langslmerand. öuwcr-
wesch, nieuwerwesch.
