128
middeleeuwen ook in de schrijfwijze tot uiting. Men schreef,
omdat toen het verkeer zoo slecht was, het onderwijs haast
ontbrak en boeken en kranten geen nivelleerenden invloed
uitoefenden, in alle gewesten meer phonetisch. Dit kan men
in alle landen van West-Europa opmerken, zooals in den
loop van dit betoog bijvoorbeeld ook nog voor Frankrijk zal
worden aangetoond door een voorbeeld, dat bij onze uitéén
zetting past. De lange ee werd blijkbaar ook wel achter in
den mond. dus als aa uitgesproken en nu lezen we in een
stuk uit de middeleeuwen en uit Zeeland en dat betrekking
heeft op Witte van Haemstede „een jonc wive dat by Haecen
Witte een kint hadde enz.'- en een hoek in den Noordpolder,
die aan een zekeren heer Dankert behoorde heet „Schar-
dankertslandZoo is het dus zoo goed als zeker te achten,
dat de 2 tendenties, die in Schouwen en Walcheren ,,hey'
als „hay" deden uitspreken, ook in het schrift tot uiting
kwamen.
Dat deze ay in de woorden „hayman" en „haymete" is
blijven bestaan, is heusch geen wonder, gezien het feit, dat
deze woorden in afgelegen streken van het land werden ge
bruikt en feitelijk slechts door de polderbevolking in ruimen
zin werden gebruikt. Hierbij merken we nog op, dat in het
Hollandsch in de middeleeuwen, ook in de spelling nog vele
ay's voorkwamen, maar deze werden of aai of werden ey
en ci in de spelling. Een teekenend voorbeeld is daarvoor het
woord baie bes). Dit woord ontleende zijn a aan het
Fransch, maar werd later toch als bei(e) geschreven.
We gelooven gerechtigd te zijn tot de conclusie, dat het
woord hey, ook geschreven hay, met de genoemde beteekenis
in het Zeeuwsch in de middeleeuwen heeft bestaan.
Over de woorden „manse" en „man".
In oude Latijnsche charters, die betrekking hebben op
landerijen uit ons land wordt vaak het woord „mansus"
genoemd. Dit Latijnsche woord duidt aan een landelijke wo
ning met bijgebouwen en het daarbij behoorend land, als één
geheel opgevat, dus een „hoeve", In Frankrijk verschijnt dit
