maken tegen deze toedeling van poldergrond in plaats van zeedijken; het
netto rendement van de poldergrond zal vrijwel steeds hoger zijn dan dat
van de zeedijken. Overigens kan ik geen argument noemen waaruit zou
moeten blijken dat de eigendom van de zeedijk voor de ambachtsheer van
overwegend belang is. Hoogstens heeft het in eigendom hebben van de
zeedijk voor de ambachtsheer een ideële waarde. Ik heb dan ook de indruk
dat bij de toedeling van het herverkavelingsblok Schouwen-Duiveland aan
de wens van het waterschap tegemoet zal worden gekomen. Ik ben mij er
van bewust dat een toedeling van poldergrond in plaats van dijken tegen
de zin van de eigenaar alleen mogelijk is in de herverkavelingsgebieden.
In de ruilverkaveling zou dit alleen mogelijk zijn met medewerking van
de eigenaar van de dijk. Art. 14 van de ruilverkavelingswet 1954 bepaalt
immers dat aan iedere eigenaar onroerend goed van gelijke hoedanigheid
moet worden toegedeeld en dat dit bij voorkeur geheel of gedeeltelijk
moet bestaan uit het onroerend goed dat in de ruilverkaveling is inge
bracht. De herverkavelingswet kent dit artikel echter niet.
Thans zal worden nagegaan wat er in het plan van toedeling dient te
worden opgenomen ten aanzien van het ambachtsheerlijk recht van aan
was. Voorzover binnen de blokgrens geen gronden kunnen aanwassen
lijkt het mij niet nodig omtrent dit recht iets op te nemen in het plan van
toedeling. Het ambachtsheerlijk recht van aanwas blijft immers als een
recht op alle nieuwe gronden bestaan voor het gebied dat buiten het blok
ligt. Het plan van toedeling heeft hierop geen enkele invloed. Wanneer
schorren buitendijks gelegen gronden die boven gemiddeld hoog water
uitsteken: reeds aangewassen gronden dus in het blok zijn opgenomen
dan is het gewenst deze schorren weer toe te delen aan degene die deze
gronden inbracht. Schorren vertgenwoordigen namelijk vaak een aan
zienlijke waarde in verband met de aanwezige grondspecie.
De mogelijkheid bestaat ook dat de blokgrens zodanig is gekozen dat
binnen het blok nog gronden kunnen aanwassen. In de herverkaveling
Schouwen-Duiveland deed men bijvoorbeeld de volgende ervaring op ten
aanzien van het heerlijk recht van aanwas. Nadat de zeedijken na de ramp
van 1953 zo goed mogelijk hersteld waren, werd een begin gemaakt met
de verzwaring van zeedijken, daar waar dit nodig werd geoordeeld. Bij de
Noord-Oost kust van het eiland drong een inham van gemiddeld 400 m
breedte ongeveer 2,5 km diep het eiland in: het zogenaamde Dijkwater.
Het verzwaren van de 7 km buitendijk, die dit Dijkwater van de
polder scheidde, bleek minder aantrekkelijk dan het afsluiten van deze
inham door middel van een nieuwe dijk van 1 km lengte. Dit laatste
39
