Brakman bezocht de normaalschool, aanvankelijk in Oostburg en later in Mid
delburg, alwaar hij opgeleid werd tot onderwijzer. Deze keuze werd in die tijd
wel vaker gemaakt door mensen met een soortgelijke achtergrond, en werd vaak
ingegeven door een streven naar een betere sociale positie.63 Na voltooiing van
deze opleiding werd hij in 1899 benoemd tot onderwijzer aan de Openbare lagere
school in Nieuw- en Sint Joosland. Aan deze school bleef hij werken tot zijn pen
sionering in 1939. Vanaf 1932 was hij er ook directeur. Zijn werkzaamheden aan
de school vonden plaats in de context van plaatselijke 'schoolstrijd'. Het dorp had
namelijk alleen een openbare school. Er gingen stemmen op voor de stichting van
een bijzondere, Hervormde school, maar de vrees was dat de gemeente te klein
was voor twee scholen. De stichting van een bijzondere school zou het bestaan
van de openbare school dus in gevaar brengen. Brakman lijkt hier, gezien zijn
functie niet geheel onverwacht, aan de kant van de 'seculieren' te hebben gestaan.
Bij zijn afscheid wordt er namelijk gesproken over 'de liefde en den trouw welke
hij altijd betoond had voor het openbaar onderwijs.64 Desondanks onderhield hij
volgens Beeftink goed contact met de plaatselijke predikant, een van de initia
tiefnemers van de bijzondere school. Vanaf 1924 was hij zelfs Ontvanger van de
Hervormde Kerk in Nieuw- en Sint Joosland.
Brakman was natuurliefhebber en had tevens een grote belangstelling voor
de natuurwetenschappen. Aanvankelijk was hij voornamelijk geïnteresseerd in
planten en vogels, maar vanaf 1922 ging hij zich bezighouden met de malaco-
logie (weekdierkunde). Hij werd fervent schelpenverzamelaar, met name op de
stranden van Zeeland. Hij determineerde zijn gevonden schelpen meestal zelf,
met behulp van boeken die hij zelf verzameld had. Als amateurmalacoloog kwam
Brakman in aanraking met het Zeeuws Genootschap. Bij het museum van het
Genootschap was hij tussen 1934 en 1942 conservator van de molluskenverza-
412
Genootschapsleden, Epistemische hiërarchie en professionalisering
Omgang met mensen uit beschaafde kringen heb ik feitelijk niet gehad. Van
mijn geboorte tot nu heb ik geleefd onder dorpsmenschen van de eenvoudigste
soort.62
62 Zeeuws Archief (ZA), Koninklijk Zeeuwsch Genootschap der Wetenschappen (KZGW), inv.
nr. 339.3, Correspondentie van PJ. van der Feen met C. Brakman, 1926-1955, brief van 6-2-1930.
63 J. Exalto, Volharden bij het ideaal: de professionalisering van de protestantse onderwijzer,
1860-1920. In: J. Exalto, G. van Klanken (eds.), De protestantse onderwijzer: geschiedenis van
een dienstbaar beroep, 1800-1920. Zoetermeer, 2015, 80.
64 Anonymus, Afscheid van den heer C. Brakman: het bekende hoofd der school van Nieuw- en
Sint-Joosland gaat met pensioen. In: Middelburgsche Courant, 31 juli 1939, 2.
