Ik zat in de vijfde klas van de lagere school. De onderwijzer vroeg ons
"voorleesboeken" mee te brengen. Ik kwam met Spanning in de Rode Leeuw
van Hildebrandt op de proppen. Ik vind het nog steeds een goed ge
schreven boek; onderkoelde humor, subtiele spanning.
Ik schepte op over mijn boek. Met sukses, de meester koos mijn boek
uit. Het laatste kwartier van de schooldag zou hij het voorlezen. Toen
het zover was, voelde ik me het middelpunt van de wereld. Na enkele
minuten begonnen mijn klasgenoten te morren. Het was een saai boek. Er
werd opvallend gegaapt. Na vijf minuten voordracht nam ik het boek met
een rood hoofd terug in ontvangst. Het boek was saai, dus ikzelf ook
en zelfs over de rest van mijn fanilie lag plotseling in mijn verbeel
ding de doem van mislukking en langdradigheid.
's Avonds in bed bekeek ik het boek, dat mij verraden had, aan alle
kanten. Schoorvoetend begon ik te lezen. Op bladzijde vijf moest ik al
lachen. Dat overkwam me iedere keer, als ik las hoe onhandig de hoofd
persoon een schilderij ophing. Ik legde het boek weg, dacht na en be
greep er niets van.
Vanaf mijn zesde jaar ben ik een verslaafde, een lees-addict. Met
twee lidmaatschappen en twee boodschappentassen bezocht ik iedere week
de bibliotheek. Mijn ouders vonden het prachtig, maar mijn grootouders
zagen gevaren.
"Die jongen verleest zijn verstand," merkte mijn grootvader vaak op, ter
wijl hij met een grote sigaar naar me wees. Ik had geen last van zijn
kritiek. Als ik een boek las, was ik er niet.
WHILE ADRESSING THE CROWD
de adelaar landt
op het hoofd van de burgemeester
en verscheurt het
met een houw
van zijn fantastische snavel
het publiek swingt
vooraan
vechten mannen en vrouwen
om de veer die neerdwarrelt
Meindert Inderwisch
(Uit: 'De Barbaren komen")
- 6 -
