Pas geleden las ik wat fragmenten uit de gesprekken die Simone
de Beauvoir met Sartre had, kort voor zijn dood. Ze spreken
over allerlei, zelfs over dat wat ik in de memoires zo zeer
gemist heb: sekssua1iteitSartre vertelt, dat hij met veel
vrouwen naar bed is gegaan, zonder er veel plezier aan te be
leven. Gemeenschap was niet zo zeer zijn wens, het leek hem
min of meer verplicht in de verhouding tot een vrouw. Simone
de Beauvoir vervolgt het gesprek alsof zo'n uitspraak haar niet
persoonlijk beroert.
Ze vraagt, nog steeds in de stijl van een officieel interview,
naar de achtergrond van zijn frigiditeit. Als Sartre daar niets
op te verzinnen weet, helpt ze: 'U heeft toch vaak gezegd dat
de weigering tot overgave samenhangt met
Och ja, herinnert Sartre zich dan, overgave verafschuwde hij
van kleins af aan, bij zijn moeder al.
Dan vraagt De Beauvoir 'Hing dat samen met een gevoel van
contingentie van het lichaam?' en als Sartre dan beaamt, voegt
ze eraan toe: 'De contingentie waarvan men zich slechts door
activiteit kan bevrijden'. En hij: En uiteindelijk betekent
activiteit voor mij mens te zijn'.
Nou word ik echt driftig. Zijn die twee gek geworden?
Wat een grotesk gepraat. Je onvermogen in een filosofisch jas
je steken en dan als vrijheid aanprijzen!
Ik weet het: anderen kritiseren in een stukje is gemakkelijker
dan een leven en een werk op te bouwen als dat van De Beauvoir.
Maar ik kan er niets meer mee beginnen.
Hoe eerlijker ik durf te zijn, hoe meer ik de begrensdheid van
mijn persoonlijke vrijheid zie.
De vrijheid waarin ik geloof, is klein. Die van De Beauvoir is
te groot voor mij
En ze stoelt te zeer op verloochening
Daarom neem ik afscheid van haar.
(juni '85)
- 19-
