De jongen probeerde zich weer los te worstelen, maar een
stomp op zijn borst bracht hem tot inkeer. 'Blijf van me af!
Ik stik!', riep hij radeloos.
'Fijn', zei Ella koud, maar ging toch een fractie naar ach
teren. Haar in donkerblauw ribfluweel gestoken achterwerk
rustte nu op zijn bekken.
Aha. Triomfantelijk bracht ze een kinderportemonnee van
lichtbruin leer tevoorschijn. Het was er zo een met alle
mogelijke vakjes die ook de modellen voor volwassenen had
den, maar dan een slagje kleiner uitgevoerd. Ze ritste het
ding open. Ja hoor, daar had je al een pakje slordig ge
vouwen flappen. Het fleurig rood van de vijfentwintigjes,
de nobele herfsttinten van twee honderdjes daartussen!
Ze haalde het papiergeld eruit en zwaaide het bundeltje
heen en weer voor de sproetige neus van de jongen.
'Wel een beetje veel zakgeld hè, voor een jochie van jouw
1 e e f t ij d
't Is geld van m'n moeder', hijgde de jongen. 't Is
voor een broodrooster!'
'Leugenaar', sprak Ella bestraffend. 'Zullen we even naar
de stad teruggaan, om de kwestie op het politiebureau op
te helderen?
'Ik moet naar huis. Eten.', wierp de jongen tegen. Verlan
gend staarde hij over de grassprieten langs het talud. Nie
mand kwam te hulp. Nooit. Men was alleen. Machteloos hief
hij een onderarm, liet die weer zakken.
'Nou?'zei Ella, wat extra druk uitoefenend op het lic
haam van de jongen. 'Ik heb de tijd, hoor.' Ze stopte het
geld weer in de portemonnee, maakte die dicht en wurmde
hem in haar broekzak.
'Goed dan', steunde de knaap, nog steeds van haar wegkij-
kend 'Ik geef het geld wel terug. Neem het maar mee. Mag
ik alstublieft naar huis?' Ella overwoog dit welgemeende
verzoek maar een moment. Naar huis! Dat ging zomaar niet!
Het zweet brak haar uit; de haarwortels prikten en de han
den jeukten. De bekende signalen. Verukkelijke sensaties
sloegen door haar heen.
'Straks mag je naar huis', zei ze gejaagd, 'maar eerst e-
ven een pedagogische maatregel.' Ze had het gezegd, en nu
ging ze het doen ook.
(einde fragment)
JAN KUIPERS
