De diskussie is op dat niveau blijven steken. Vanuit het 'auto
nome' sirkuit lijken zij zich te hebben overgeheveld naar een
nieuw sirkuit: het wereldje van uitgevers en dichters dat zich
op voorhand akkoord verklaart met de repressieve tolerantie van
het bestaande systeem. Men belijdt 'poetika' en reduceert dus op
standige dichtkunst tot een technisch probleem. De context met een
maatschappijvisie lijkt verlaten te zijn, al vinden we in de inter
vieuws van Diana Ozon een vage verwijzing naar feminisme en revol
terende magie.
Wat wil ik dan zelf met dichtkunst en poezie? In de eerste
plaats wil ik daarmee de samenleving veranderen. Mijn werk heeft
niet het vermogen de belangen en de strijd van een hechte revolu
tionaire groep te verwoorden of te vereeuwigen: ik heb voorlopig
nog geen Marseillaise of Internationale op mijn naam en evenmin
een cabaretlied als War einmal ein revoluzzer. Ik zal het dus voor
lopig individueel moeten klaren. Ik treed dus op als kleine sabo
teur en doe als dichter alles wat ik als georganiseerd anarchist
niet mag ik roep geweld op, ik bezing explosies, ik draag op
marktpleinen NU de revolutie uit, ik plaats overal vlaggen waar
het verboden is. Barricaden zijn me in de mond bestorven. Dat heb
ik met alle anarchistische dichters gemeen. Het verschil is ech
ter dat ik me door willekeurig andere taa 1 ver bind i ngen op te roe
pen vooral richt tegen de heersende communicatiesystemen en de taa
Het mechanisme van de taal waarin wij onze dagelijkse ge
sprekken voeren, houdt de betekenis van de woorden die we daarin
uitspreken gevangen in een voorspelbare keten. Door woordorde te
veranderen krijgen deze betekenissen een andere inhoud, die mees
tal door het onbewuste wordt bepaald. Hiervoor zijn verschillende
mogelijkheden. De bekendste is de aanbeveling van de Dadaist
Tristan Tzara om een krant te pakken, de woorden uit te knippen,
die in een puntzak te doen en door elkaar te schudden. Daarnaast
kun je kollektieve gedichten maken door beurtelings zonder van el
kaar iets te weten de woorden van een vers op te schrijven. Het
toeval verbindt de woorden tot nieuwe betekenissen en verandert
het denken: een nieuwe verbeelding roept een nieuwe werkelijkheid
op. Je kunt ook het eigen onbewuste een rol laten spelen door
open te staan voor de beelden die je oproept in trance of in half
slaap: schakel bij het schrijven van je tekst je rationeel g e -
dachtencircuit uit en schrijf domweg zomaar woorden in een zins
verband op; geeft niet wat er in je opkomt (dat gaat na enige
oefening heel snel). Exploiteer de waan-zin en bezie vandaaruit
de warboel van de redenering Ontleen aan taalfouten in een poli
tiek vertoog de meest clichématige regels van je herdersgedicht.
Zoek achter elk woord in de Troonrede een sexuele betekenis. Schuw
de wreedheid niet: ze bestaat. Leg je ontdekking vast, maar keten
hem niet.
Wat ben je nu aan het doen? Alles wat er bij écrit automa-
t i q ue gebeurt, was al bekend bij de primitieve volkeren, name
lijk in de magie. Tot dan toe werd het in verband gebracht met
goddelijke macht of het hiernamaals en naarmate het Christendom
er zijn rituele slaapwoorden over uitsprak, verzonk het in de
kelders van het okkulte. In feite behoort het oproepen van andere
werkelijkheden evenals het eten, slapen, werk of wetenschappelijk
referaat tot de menselijke vermogens. Maar er is geen orde die
deze waarnemingen toelaat werkelijk te worden, althans geen be
staande. Het gevaar van de verbeelding wordt dan ook dagelijks
bezworen
24
