Er lag een hoge schoen, we namen hem op, bekeken hem van
binnen en vanbuiten, trokken aan de tong, tikten op het
roestige ijzertje dat op de zool, in de buurt van de tenen
geslagen was. Ontegenzeggelijk een spoorwegschoen, waarschijn
lijk ooit toebehorend aan de machinist die hem als een soort
afscheidsgroet uit het raampje van de locomotief had geworpen
voordat hij met zijn laatste trein naar Annwfn (Welsh voor
Andere Wereld) was vertrokken.
De railwaytrack was, zo te zien, oneindig lang en we wilden
wel naar de bewoonde wereld maar omdat men de spoorweg ooit
in een diepe sleuf gelegd had was dat makkelijker gewenst
dan gedaan. We wilden naar de autoweg klimmen, maar dat hadden
wij gedacht! We probeerden het bij een oud bakstenen viaduct
met maandverband en wegwerpluiers eronder, maar de kanten
waren te steil en het talud was volgegroeid met brandnetels en
doornstruiken en allerlei onmenselijks. We gaven het op en we
bleken vol kleine klissen te zitten. Toke had er wel 3000 meer
op haar broek zitten dan ik en terwijl zij nog klopte en
pulkte vond ik in de struiken een boek met op de kaft:
CYFANSODDIADAU A
BEIRNIADETHAU
en ergens erin stond: 'ffilosoffi' en 'stori draddodiadol
woorden die ik hardop las, want dat soort taal en geluiden
hadden we al meer gehoord in Wales, onder andere vanuit het
gaatje van de wasbak en het buizen- en verwarmingsstelsel van
The Rose and Crown waar we logeerden.
We liepen terug naar de rivier die nu snel vol met grijs en
haast op zijn Vlissings stinkend water stroomde. Een boom
wentelde zich en crawlde zich landinwaarts en moppers en kan
kerde in het Welsh. Het was een nazaat van de mythische
magische eik van de druide Merlijn die ergens in Camarthen
gestaan moet hebben.
Met de bus gingen we naar Laugharne. Volgens sommigen is die
stad het plaatsje Llaregubb uit het hoorspel Under Milk Wood
van Dylan Thomas, al heeft hij dat steeds ontkend.
We liepen langs de baai en beklommen Sir John's Hill en we
keken vooral naar het zuiden in de richting van Ginst Point
waar de zee lag, grijs en glimmend onder grijze en glimmende
wolken
Het leek ons haast vanzelfsprekend dat je op zo'n heuveltop
ging dichten als je tenminste een dichter was als bijvoorbeeld
Dylan Thomas.
17
