De zon kwam achter de wolken te voorschijn en het werd steeds
warmer en drukker daar in de buurt van dat boothuis. Rijen
mensen gingen naar binnen en naar buiten of gingen thee met
scones met jam en slagroom gebruiken op het terras aan de
rand van de baai.
Vlakbij het Laugharne Castell dat ook aan de waterkant staat,
lag een parkeerterrein dat inmiddels volgezet was met bussen
en auto's. We telden meer dan veertje personenwagens van
mensen, die naar het huis van de poeet kwamen kijken.
Laugharne bleek een soort pelgrimsoord. Amazing.' Vooral
gezinnen liepen er rond en er waren veel kinderen bij.
Een grote ijswagen van de Windsor Creameries kwam aanrollen.
Met grote letters stond erop:
WATCH FOR CHILDREN
Omdat Toke ook een ijsje wilde gingen we in de rij staan die
zich voor de ijswagen gevormd had. Voor ons stond een jongetje,
nog geen yard groot, met een boekje in de hand, net gekregen
in het boothuis, met stempel van het boothuis:
'A child's Christmas in Wales) Van Dylan Thomas natuurlijk!
Zijn vader vroeg wat voor ijs hij wilde. Het jongetje was
echter aan het lezen en vroeg:
'Kunnen vissen zien dat het sneeuwt?'
(Can the fishes see it's snowing?)
De man vond het een onzinnige vraag.
Ach, hij had maar één klein stapje hoeven doen en hij had
begrepen wat een verhaal voor kinderen kan zijn.
Maar ja, wie houdt zich daar nu mee bezig?
WIM HOFMAN
Vlissingen, januari 1989
19
