- :%-.i
kwam hij om het leven bij een auto-ongeluk. Ik zal je daar inderdaad altijd
dankbaar voor blijven. Ik heb de grote Okke Alblas in levende lijve gezien. Nu is
er een publiek dat weer behoefte heeft aan onze oude muziek en ze kennen onze
naam en ze willen ons horen. En ze weten ook dat jullie oud zijn en ze
verwachten er dus geen moer van. Ze willen later alleen maar tegen hun
kleinkinderen kunnen zeggen dat ze de grote Jakke Salomons hebben gezien.
Dat is waarom je moet komen, Jakke, omdat je mij het zo geleerd hebt.'
Sonny zweeg. Jakke durfde niet goed naar hem te kijken omdat hij bang was dat
Sonny de tranen in z'n ogen zou zien. Je werd ook zo stom emotioneel als je
ouder werd.
'Oh, Sonny, jij wint,' zei hij zachtjes en haalde een mouw op langs z'n ogen in
een schokkende bijna ruwe beweging.
'Bedankt Jakke/ zei Sonny, met een verdraaid schorre stem..
Jakke keek op en zag de tranen ook bij Sonny in de ogen staan. 'Staan we hier
een beetje te janken als kleine kinderen,' sniklachte Jakke en stak z'n hand uit
naar Sonny. Die pakte hem en kneep er flink in.
'BedanktJakke, bedankt. Dit betekent heel veel voor mij.'
'Ja, 't is al goed. Wanneer spelen we?'
'Volgende maand. Ik heb hier het programma bij me. Op die lege plek in het
schema komen we dus.'
Volgende maand he? Dan zal ik m'n toonladders maar weer eens afstoffen.'
'Denk je dat het nodig is? Fietsen verleer je ook niet!'
Jakke liet Sonny uit, nadat deze had toegezegd nog te zullen bellen over vervoer
en zo en 'de salariëring' zoals hij dat zo mooi zei en plofte nog ietwat beduusd in
z'n oude leunstoel. He, nou was 'tie vergeten te vragen of hij z'n oude pak weer
moest aantrekken. Dat hing ook nog steeds in de kast. Zou hij het nog passen?
Allez, dat kwam wel. En ze zouden nog bellen tenslotte. Hij moest ineens
lachen. Weer op een podium staan! Als hij het maar niet in z'n broek deed van
de zenuwen. Hij had toch al zoveel last van de piasbuis en de sluitspier. Nou, hij
zou wel zien. Hij stond op en liep naar de kast. Hij haalde er een koffer uit en
opende die op de vloer. Met z'n wijsvinger liep hij langs de kleppen en het
koper.
'Nou jongen, we zullen in ieder geval de kranten weer halen, of het nou goed of
slecht wordt,' mompelde hij tegen zijn instrument.
De saxofoon gaf, zoals altijd, geen antwoord.
De zaal was afgeladen vol. Nou was het geen grote zaal, maar er zaten toch zeker
drie a vierhonderd mensen en voornamelijk jongelui. Jakke wreef zich door z'n
grijze stoppelbaard. Het raspte. Vanuit de coulissen had hij een goed zicht op
het podium, waar een paar jongens bezig waren de instrumenten en de
apparatuur op hun plaats te zetten. Het optreden zou over een minuut of tien
beginnen. Dan hoefden zij nog niet op te komen. Eerst zou Sonny met z'n band
een paar riedels weggeven en ze dan een voor een laten opdraven.
Als ze dan allemaal op het podium stonden zouden ze zich bij die jonge gasten
voegen en daar met meeblazen. Aardige jongens waren het, maar niet zoals zij
29
