plaats, iemand met de vastigheid van een heel havenhoofd, zo
iemand die om negen uur van wal steekt, en alleen bij het koffie
drinken wel eens naar buiten kijkt, zo maar over haar kopje koffie
heen, naar een langsvliegende vogel of een passerend schip. We
zitten namelijk aan het water, en dat geeft zo z'n eigen levendigheid
aan het bestaan.
Een heel andere vrouw die ik gekend heb is Per Expresse, zoals ik
haar voor mezelf noem. Ook zij zou een prachtvoorbeeld voor een
Vliegende Hollander kunnen zijn. Per Expresse is ook een opge
wonden standje. Tenminste op het eerste gezicht. Ze is ook haastig,
maar ze neemt van je vraag of probleem uitgebreid notitie als je haar
aanspreekt. Ze kijkt haar medemens daarbij aan met veel dramatiek
in haar blik. Maar vervolgens moet zij even slikken, en knikt dan als
of het geval haar allang bekend is. "Ja, ja!" roept ze dan, en laat zich
behendig van haar stoel glijden. Maar dan begint ze grote haast te
maken en verdwijnt vlot uit het gezicht. Ik heb eerlijk gezegd nooit
echte bevrediging na zo'n onderhoud met haar. Ze deed me vaak
denken aan iemand die verjaardagscorrespondentie tot het laatst uit
stelde, om dan met een klein gilletje een kaart te adresseren, en die
nog nèt voor de buslichting op de post te doen. Onder ons gezegd was
zij iemand die in alle havens binnen wilde lopen, maar die nooit
verder dan de kustlichten kwam. Het is zeker een wonder dat zij daar
bij nooit averij heeft opgelopen. Deze vrouw is ook al lang uit zicht,
en waarschijnlijk op weg naar weer andere, en misschien betere
bestemmingen. En hopelijk is dit wonderlijke Expresse-stuk toch nog
goed bezorgd.
Een heel grappig maar tegelijk heel zielig specimen van het menselijk
ras was Miss HadIkMaar. Ik heb er door de jaren heen nooit achter
kunnen komen wat ze nou verzon, en wat er echt was in haar eeuwige
verhalen. Ze gaf zich uit voor iemand anders dan ze was, en ze leefde
geloof ik ook voor zichzelf in een soort waan. In gesprekken nam ze
altijd de leiding, zodra het gesprek op bepaalde plekken ergens ver in
de wereld kwam: Amerika, Indië Ja, Indië, daar had ik in 1939
naar toe gekund met mijn man,Had ik dat maar gedaan, maar toen
zag ik tegen de lange zeereis op Amerika: ja mijn man zou in
1945 worden uitgezonden, naar de States, maar toen ging hij ervan
door, ha, ha! Had ik maar meteen ja gezegd!" Vervolgens had zij heel
gedetailleerde verhalen over de Amerikanen en hun zeden en ge
woonten. Zij wist alles te vertellen in zwart/wit of kleur. Zo leek het
