Ballustrada Optima Forma
Jaren geleden maakte ik deel uit van een kleine kunstbende die op
post-modernistische wijze op zoek was naar expositieruimte, geld en
erkenning. Eigenlijk hoorde ik niet bij het gezelschap, want ik kon
niet schilderen. Ik mocht meedoen, omdat ik zo bedreven was in het
opstellen van bedelbrieven.
Laten we maar zeggen, dat ik vanwege mijn literaire kwaliteiten bij de
groep zat. Onze kunststichting droeg de pretentieuze naam 'Niets Is
Alles'. Na twee exposities en een honderdvoudig aantal menings
verschillen viel de groep uit elkaar. Haar motto meer dan getrouw.
Nu las ik onlangs in de krant een stukje over de kunsenares Moniek
Toebosch die het bestaan heeft om zich onze toenmalige filosofie toe
te eigenen.
Ze heeft 'met niets' een installatie (een term die zowel in de wereld
van de padvinderij als in die van de kunst thuis hoort) in De Vlees
hallen te Middelburg vervaardigd.
Ze heeft niets weggezet of opgehangen; kortom zij heeft niets aan de
bestaande ruimte toegevoegd.
De dagjesmensen, de kunstkennertjes en de bezoekende bezoekertjes
zullen vreemd opgekeken hebben. Maar eenmaal geconfronteerd met
de achterliggende idee, namen ze de zaak sportief op.
Geniaal toch? Voor Middelburg?
Toch blijven er een aantal vragen onbeantwoord.
Hebben de organisatoren van de expositie de kunstenares ook met
niets vergoed? Wordt de naam van de stichting 'Niets Is Alles' alsnog
vermeld, of wordt hij in het kader van de expositie juist niet vermeld?
Weet u wat het ultieme genot voor Moniek Toebosch is?
Het niets van een schijnexecutie. Dat wens ik haar dan ook van
harte toe.
MINOR
4
