'Depressies!'
Nu bewoog de zwakbegaafde alleen nog even het hoofd als een door
vliegen geplaagde ezel.
'Financiële zorgen!!!'
Geen reaktie.
'PROBLEMEN MET UW KOORDINATIEÜ!'
De chronische slagzij aan stuurboord werd erger.
Zo'n manier van voortbewegen was eerder een langgerekt stuip
trekken dan wat anders. Zo ervaarde hij zelf zijn leven ook. In alles
ontwaarde hij petrifikatie en sporen van putrefaktie...
Zijn geroep bracht een vrouw naar buiten die hem met de glimlach
van een slechts door hoogstaandheid getemperde nieuwsgierigheid
een goede morgen toewenste.
Mals en mollig, maar niet volgevreën.
'Als er iets goeds aan is, heb ik het gemist', antwoordde hij, maar zag
dat ze schoon was, niet in de zin van mooi, maar water-en-zeep
schoon, en voegde er snel aan toe:
'Ach! Ik wil u niet lastig vallen. Ik wil dat u dat begrijpt. Dit is
routine. Ik moet een paar vragen stellen. Het is me opgedragen.'
'Gaat het over die zelfmoordenaar?'
Lag het aksent licht op de tweede lettergreep?
Haar glimlach had lichtelijk iets van die van de Uitverkorenen,
met de valse nederigheid van de Geredden.
'Laat hij nou ook nog toevallig een goede kennis van mij zijn
geweest. Hoe vindt u dat nou?'
'Oh... Ik had ook niet echt...'
'Fijn zoiets te horen. Veel mensen hebben al zo'n hekel aan elkaar op
onchristelijke wijze.'
'Ik ben niet tot haten in staat', zei ze voornaam. 'Maar wilt u dan niet
even binnenkomen? De koffie staat net klaar. Mijn man neemt altijd
een kopje, voor hij naar de hengelaars aan het kanaal gaat kijken.
Daar wordt hij rustiger van. Hebt u toevallig met hem gesproken?'
Ze wilde hem over Gerrit uithoren, en ook graag weten wat hij zo
luid tegen haar onbekwame levenspartner had gezegd.
'U bedoelt die intelli... ik bedoel beetje intellektueel uitziende man?
Die wat moeilijk loopt, maar verder 'n onberispelijk heer?'
In het Rembrandtiek licht van de huiskamer zag hij gedrapeerde
gordijntjes, sansevieria's, een weldoorvoede kater, een overstelpend
zingende kanarie, en boven de deur de formule 'Wie God vreest zal
32
