'Dat moet je zelf weten/ zei Gerard. 'Als ze hun bek maar houden. Ik
heb net een paar goeie afnemers gevonden.'
'Wie?'
'Een paar pensionhouders. Maar dat is mijn afdeling. Wat niet weet
wat niet deert.'
'Hoe zit het, jongens? Gaat het vanmiddag nog gebeuren? Zal ik een
paar emmertjes klaarzetten?' zei Marius.
'Om in te kotsen zeker!' klonk Harmens oorverdovende stem weer.
Hij barstte in lachen uit, waarop zoals zo vaak een pijnlijk gebuchel
volgde.
Marius keek met extreem opgetrokken wenkbrauwen naar Gerard.
'Het zijn barbaren, Gerard,' deelde hij plechtig mee, 'lasciate mi
morire!'
Ik werkte mijn vieux naar binnen. 'We gaan eerst iets eten,' zei ik,
vermijdend Marius aan te kijken.
Even later stonden we buiten. Een van de ramen waarachter Marius
zijn etalage had ingericht was een eind opengeschoven. Het steunde
op een groot blik frankfurters: een relict van onze vorige kraak.
'Wat zullen we eens gaan doen!' informeerde Harmen retorisch, ter
wijl hij zijn oeroude, door velen begeerde spijkerjasje over zijn
harige onderarm drapeerde.
We brachten de middag door op diverse terrassen. Dat eisten de Vrij
heid en de afrekening met alle autoriteit en moraal, zoals gepredikt
door de obscure Duitse filosoof met wie ik een flinke eeuw na zijn
dood op de Hogere Burger School hevig had opgetrokken. Maar
sinds het heden zich had gemanifesteerd, en ik in krappe navolging
van Neil Armstrong op de Maan was geland, deden zulke abstracte
zaken er niet meer toe.
Dit gaf een zekere nauwheid aan het geestelijk leven. Over theorieën
en begrippen viel met de lunairen, in de regionen der opperste vrij
heid, niet te praten. Harmen bijvoorbeeld, mijn vrijwel dagelijkse
metgezel, was bijster ongeleerd, maar buiten schot van alle plicht en
gezag.
2.
Geroutineerd namen we het trapje naar de uit beton en spaanplaat
opgetrokken barruimte van De Buik, een Open Vrijetijds Centrum waar
dankzij de tijdgeest en gulle overheidssubsidies werd gerecreëerd
naar nieuwe inzichten. Het Aquariustijdperk stond voor de deur,
42
