ss
De film heette Sea of Spunk en hij liet de titelrol passeren tot de
eerste, summiere dialoog. Zeven ondertitels lang. Tien minuten
werken voor zeven maal een gulden vijfenveertig maal twee, want
het was dubbel tarief omdat er geen script bij was. Dat was meestal
zo bij dit type film. Er ontstond nu iets van actie op het scherm.
Deze vrouw kende hij wel. Volgens de titelrol heette ze Yoni. Dat zou
wel een artiestennaam zijn. Ze had kogelronde borsten die de indruk
wekten dat ze los op haar akelig magere ribbenkast lagen, als omge
keerde soepkommen. Ze had wel een aardig gezicht, al kregen al die
vrouwen iets dommigs in hun uitdrukking zodra ze aan een penis
zogen. Maar in elk geval praatten ze dan niet, zodat hij er niets
onder hoefde te zetten.
Zijn opdrachtgever, de firma FuckFilin International, beperkte de
contacten met hem tot het zenden van films en cheques. Een enkele
keer kreeg hij een berichtje van de verzuurde redacteur. Die man was
zijn voorganger als vertaler geweest, tot hij een maagkwaal had ge
kregen en niet meer mocht van de dokter. Nu keurde hij alleen nog
maar Veldstra's ondertitels zonder de films te hoeven zien. Regel
matig bedacht hij nieuwe beoordelingscategorieën als helder taalge
bruik en gebruikt taalregister, en recentelijk hield hij het werk tegen
het licht van de sprankel factor. Dat meende hij allemaal serieus.
Veldstra had zich voorgenomen zich nooit voor zijn werk te scha
men, maar dat lukte hem steeds minder goed. Soms besprong hem
de gedachte dit ben ik niet. Maar wat hij wel was, wist hij ook niet.
Ingespannen luisterend naar een gefluisterde mededeling van een
beffende heer bevreemdde hem steeds vaker de ernst waarmee hij
dit vak uitoefende. In plaats van de professionele lichtzinnigheid,
die je binnen de beroepsgroep zou verwachten, overvleugelde hem
allengs een melancholie die de verrichtingen vervormde tot een
toneelstuk van lonesco. Er zweefde niets. Er dartelde niets. Geen elf
te bekennen. Het waren meisjes van nu.
Of de meisjes van toen nog schade konden aanrichten, was de vraag.
Nee, niet meer. Doe maar open.
Ze zullen niet druk gaan lopen,
giechelend, plagerig, bloot.
Het was waar: hij zag meestal alleen hun gezichten, als die het al
waren. De ronde, Toscaanse wangen van Tinka, die zo perfect in zijn
handpalmen sloten. De grijze, treurige ogen van Maria, die geen ver
