gedacht. Na een aarzelend begin ontstond er een onbeschaamde papieren band met die zorgelijke vrouw in Californië. Ze was daar getrouwd geweest en woonde nu in een wit huis in de heuvels, midden in een weelderige tuin vol kweekgewassen, waarvan ze de ontwikkeling aan hem rapporteerde zonder dat de namen ervan hem iets zeiden. Soms waaide er een tijdelijke minnaar aan, maar die telden niet, zei ze. Hij was de tel trouwens kwijtgeraakt. Jij bent mijn familie. Jij bent mijn zelfgekozen familie, want een andere heb ik niet, en die koester ik. Zulke dingen schreef ze ongegeneerd. Het was vooral het ontbreken van terughoudendheid dat hem ontroerde, want vaak had hij maar een vaag idee van waarop ze doelde. Literaire ambitie zat er zeker achter, want ze had wel eens gewaagd van haar overtuiging dat ze de reïncarnatie van Belle van Zuylen was. De rol van Constant d'Hermenches lag hem niet, had hij nog koddig teruggeschreven, maar dat deerde haar niet. En alles wat ik heb, is niet van mij. Ik hoor hier niet, maar kan niet weg. Ik heb geen voorouders, dus schep ik ze en ik bouw een huis voor ze om in te schuilen. Ondanks de bombast stond hij weerloos tegenover zulke woorden. Ze had inderdaad geen familie, hier niet en daar evenmin, en ze had ook echt een houten huisje gebouwd in haar tuin, met kamertjes waarin ze foto's had geplakt van ingelijfde verwanten. Veldstra hing er ook bij, dat had hij gezien op de foto's die ze eens had gestuurd. Ze zwalkte in haar losse fladdergewaden door haar New Age, en was ernstiger dan nodig. Ze speelde op haar clavecimbel, zong zilveren madrigaaltjes en inde een vorstelijke alimentatie. En ze moest om hem lachen. Jij maakt me vrolijk. Jij maakt dat ik weet dat ik niet alleen ben. Jij luistert naar me en je kent al mijn zorgen en pijn. Ik heb geen huis. Wees jij mijn huis. 'Zorgen en pijn. Geen huis.' Hij had de villa in Moorse stijl op de foto gezien: veranda's, zuilengalerijen, een zwembad met palmen. Hij zou haar gauw terugschrijven. Het verwende kreng. Met een klik sloeg de videorecorder af. Yoni had het opgegeven. 57

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1995 | | pagina 57