Ballustrada Optima Forma In Zeeland bestaat bi) mijn weten maar één literair tijdschrift. U hebt het toevallig net in handen. In Vlaanderen is dat anders. Ieder dorp heeft er een culturele vereniging die een tijdschriftje uitgeeft. Regelmatig krijg ik dergelijke bladen thuisgestuurd. Het zou over dreven zijn om te beweren dat ik ze allemaal lees. Wat ik graag doorsnuffel zijn de colofons en de Mecenaslijsten. Bijvoorbeeld die van Ambrozijn, 'driemaandelijks artistiek tijdschrift' uitgegeven door de culturele kring Ambrozijn, v.z.w. in leper. Ik heb ontdekt dat de meeste 'Mecenassen' van Ambrozijn ook redactielid zijn. De redactie bestaat uit 19 personen. De Mecenassen die geen redactielid zijn oefenen het beroep van dokter uit (4). Het is goed om zoiets te weten. Wat ik ook nog kwijt moet: in de kleine Vlaamse tijdschriften gaat het er serieus aan toe. Weinig zuidelijk, zou je zeggen. De Vlaamse gastvrijheid, dat is iets anders. Een ontvangst in Vlaan deren ontroert: de ernst, het gulle gebaar, een bepaalde vorm van zachtmoedigheid die in de Noordelijke Nederlanden met wortel en tak is uitgeroeid. Hoe is dit laatste nu te rijmen met de ontluiste rende onthullingen en diagnoses die ik de laatste tijd over België hoor en lees. En dan bedoel ik niet op de eerste plaats de zaak Dutroux, maar eerder de inferieure kwaliteit van de overheidsinstel lingen en staatkundige verbanden. In België mag niets en kan alles. Deze uitdrukking kan misschien een bescheiden licht op de zaak werpen. De officiële structuur van België is geharnast, formeel, onmenselijk. Hiertegenover staat de alledaagse werkelijkheid. Op het niveau van mens tot mens ijveren veel Vlamingen zich om het tegenoverge stelde te realiseren. In Nederland ligt dat anders. Daar mag alles en kan heel weinig. Bij een boekpresentatie in St. Amand aan de Schelde even naar het water gekeken. De rivier lag er bochtig en mysterieus bij, een totaal andere Schelde dan ik gewend ben. In het Emiel Verhaere-museum deed onder andere Ward Ruyslinck het woord. Ik dacht dat de schrijver van Wierook en Tranen al lang dood en begraven was. Of eerlijk gezegd heb ik zelfs dat niet ge dacht. De schrijver is voor mij in rook opgegaan, wanneer precies 4

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1996 | | pagina 6