bood ze via Internet aan 'Tussen Kunst en Kitsch' aan. Daar dacht
men dat het een grap was en seinde terug: "Stook ze maar lekker op".
En dat gebeurde. En branden dat die ouwe troep deed.
Wat gebeurde er ondertussen met Archibaldus en Johanna?
Die kregen een zoon en waren gelukkig. Tot Johanna ontdekte dat
haar kostbare documenten waren gestolen. Ze was ontroostbaar,
raakte in een postnatale depressie en verdween op een nacht met
een bootje de Schelde op met medeneming van haar kind. Ze is
nooit meer teruggezien. Het kind spoelde later aan op de Belgische
kust in een rieten mandje en kreeg een keurige opvoeding bij de
Zusters van Barmhartige Werken Ten Behoeve van Aangespoelde
Kinderen waarvan de Herkomst ten EenenMaale Onduidelijk is.
Daar werd hij conciërge, trouwde en kreeg veertien kinderen en drie
bastaardkinderen bij de nonnetjes. Hij leek nogal op z'n vader.
Toen Johanna was verdwenen was het met Archibaldus ook gedaan.
Hij verviel in somberheid en zijn viriliteit nam met de minuut af.
Hij sloot zich op en ging enkel nog naar de W.C. Bemoeide zich ook
niet meer met staatszaken. Dat hoeft in Zeeland maar twee dagen te
duren. Het parlement had zich ondertussen ontwikkeld van praat
groep tot zuipgroep en je weet: daar ontstaan de geniaalste ideeën.
Het tegelpaadje was ondertussen klaar en de behoefte was aanwezig
om grotere projekten aan te pakken. Archibaldus werd afgezet omdat
hij voortdurend wartaal uitsloeg. Op zich geen reden om iemand uit
de politiek te gooien, maar het waren andere tijden. De ontwikkeling
van Zeeland werd omgebogen. Zang en dans verdwenen en er kwam
industrie en werk voor in de plaats. Allerlei belastingen werden gehe
ven. Het allereerst wegenbelasting. Toen de bevolking protesteerde
gaf het parlement hen gelijk. "Waarom wegenbelasting betalen als er
geen wegen zijn," riepen de bestuurders verontwaardigd.
"Precies," schreeuwde het volk. "Wij willen wegen." En die kwamen
er. Snelwegen met prachtige viadukten die ze kunstwerken noem
den. "Zoals Johanna dat had gewild," zei een bestuurder die onbe
kend wenste te blijven. En zo ging het maar door. Voor de fabrieken
werd een groengordel aangelegd om het volk te doen geloven dat
ze er niet waren. Om kort te gaan: Zeeland werd het Zeeland zoals
we het nu kennen. En het komt de overheid maar wat goed uit dat
de documenten verbrand zijn. Anders zou de officiële lijn gevolgd
moeten worden zoals Johanna die, gesanctioneerd door Archibaldus,
heeft uitgestippeld. En, o contradictio, dan moest ook de groen
gordel weg. Het geschenk van de overheid. Regels zijn regels. Wat
18
