Licht Zeeuws
Varanasi
Veel is het niet,
een lampion in een boom
een bloemblad op het water
maar de rivier een belofte van zee.
Een aarzelend vlammetje
vereent zich met het grote vuur
waarin de uren branden
en pijn vergaat tot as.
Zo zijn de dagen
tussen nieuw ontwaken
en oud herkennen.
Veel is het niet.
Varanasi zou een dorpje kunnen zijn, een gehucht, een herberg,
een huis langs een rivier. Het kan eigenlijk alles zijn: elk ding, een
mens, een vlammetje, een pijn, een dag, een naam, zelfs een ge
dicht. Ja ook dat laatste is mogelijk en de dichter concludeert: veel
is het niet.
Misschien kun je deze conclusie op al deze gedichten toepassen,
veel is het niet. Maar althans op mij is de indruk die ze in hun
schamelheid maken, des te dieper. Ik geloof de bescheidenheid van
de dichter niet, want hij gelooft dat het gedicht alles is en alom
tegenwoordig voor zijn verbeelding. In ieder woord kan hij de
lichtflits oproepen die als een bliksem de lezer in verhoogde trilling
kan brengen.
Niet het zwaarwegende gevoel van te lopen door zuigende klei,
maar eerder de lichtheid waarmee heldere lijnen zich uitleggen
naar de horizon, is het beeld dat Andréas Oosthoek oproept van
Zeeland.
In de bloemlezing Licht Zeeuws, verschenen bij gelegenheid van het
tienjarig bestaan van de literaire periodiek Ballustrada (1996), tref ik
34
