sen fel gekleurde bloemen, tulpen natuurlijk.
"Johan waarom maak je er nu weer zo'n rommel van? En wat sta je
daar nu? Er is geen voetbal op TV. O gadver, moet je nu kijken, er
zitten spatten wijn op mijn blouse... Johan! Pak in hemelsnaam
een vaatdoek en help me de rommel op te ruimen... Ik moet hier
ook altijd alles zelf doen."
Plotseling glimlachte Johan. Hij draaide zich om en liep vastbe
raden terug naar de eettafel. Hij pakte het vleesmes en sneed met
één snelle beweging de hals van zijn vrouw open. Althans, dat was
de bedoeling. Zijn daad bleek in de praktijk echter niet zo effectief
als die in gedachte was geweest en terwijl het bloed over zijn han
den stroomde, spartelde en gilde zijn vrouw als een mager speen
varken. Maar dat stoorde Johan niet en hij bleef glimlachen. Ónder
de omstandigheden was haar gekakel immers eindelijk op zijn
plaats. De kinderen dachten daar anders over. Het meisje zette het
op een krijsen dat dat van haar moeder nog overstemde, en de jon
gen verhief voor het eerst zijn hand tegen zijn vader. Terwijl Johan
de ongecoördineerde aanval pareerde, ontdekte hij in de schimmen
van zijn kinderen meer details. Blijkbaar had zijn bemoeienis met
de opvoeding een vormend aspect. Het is verdomd waar, dacht hij,
het hoofd van de jongen tegen de rand van de tafel beukend, crisis
sen vormen inderdaad de persoonlijkheid. Veel tijd voor bespiege
lingen had hij echter niet. De jongen bleef zodanig tegenspartelen,
dat hij zijn handen meer dan vol had. Het voorbeeld dat zijn
ouders stelden, was nog altijd niet voldoende en dus moest Johan,
hoezeer hem dat ook tegenstond, hardhandiger te werk gaan. Het
laatste restje goedmoedigheid, dat weke deel van zijn persoonlijk
heid dat hem altijd had doen terugdeinzen voor conflicten, smolt
weg en met een brede armzwaai maaide hij de jongen tegen de
grond. Meteen trok hij hem aan zijn haren weer overeind, tegelij
kertijd het vleesmes dat hij had laten vallen van de grond rapend,
en hakte er in blinde drift op los. Geen makkelijk werk want het
scherpe staal ontmoette meer bot dan vlees, maar hij zette door en
uiteindelijk staakte de jongen zijn verzet. Met een strak gezicht
draaide Johan zich naar zijn vrouw, die langzaam over het laminaat
naar de kamerdeur kroop, als een bizarre naaktslak een rood spoor
achterlatend. Ze werd daarbij geholpen door zijn dochter, maar die
vluchtte de gang in zodra Johan een stap in hun richting deed.
"Hier blijven!"
Het waren zijn eerste woorden sinds Johans thuiskomst, zo'n tien
12
