lachen. Het straatbeeld om hen heen was niet zo schokkend als dat in eerste instantie had geleken. Eigenlijk was er niets bijzonders aan de hand. De twee mannelijke agenten wierpen elkaar een blik van verstandhouding toe; toen grepen ze, allebei op precies hetzelfde moment, hun vrouwelijke collega beet en begonnen haar de kleren van het lichaam te rukken. Johan volgde de verkrachting maar even. De agenten waren weinig inventief en er moesten zich nu dingen afspelen die interessanter waren. Hij keek op zijn horloge en zag het uurwerk van 18:19 op 18:20 springen. Toen liep Johan naar beneden en verliet via de ach terdeur het huis, op weg naar het centrum van de stad, waar op deze bijzondere dag het uitgaansleven al bijzonder bruisend moest zijn. 16

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1997 | | pagina 16