en de zee geeft helemaal niets om je
de zee geeft helemaal nergens om
het houtje droomt nu maar van een strand
nee - niet van vroeger
toen ze boom was
dat is verloren
een strand is er niet.
Waarom is dit stukje drijfhout als metafoor van menselijke ver
lorenheid indrukwekkender dan de regel van Marsman: "ik ben
beroofd en leeg, mijn schepen zijn verbrand" uit Tempel en Kruis.
Beweren dat eenvoud het kenmerk van het ware is, zou een dood
doener zijn. Eenvoud maakt nog geen poëzie. Toch zijn het de
houtjes, de sprietjes, de veertjes, de gootjes, weitjes en kalfjes, al die
kleine dingetjes waar hij het wonderlijke en grootse van ontdekt.
Zijn werk staat vol verkleinwoordjes en toch maakt het nergens de
indruk van lief en kneuterig. Integendeel, de intieme aandacht voor
het detail, voor het minuscule en nederige, het steeds herhaald
licht aanraken van lichte dingen waar iedereen aan voorbijgaat,
geeft zijn poëzie de melancholische glans van het vergankelijke en
vluchtige van het leven zelf. Van Schagen heeft een heerlijk besef
van dichterlijke eigenwaarde. Zijn werk is niet meer dan een raak-
lijntje.
raaklijntjes
eigenlijk heeft hij heel zijn leven
niets gedaan dan maar wat zweven
op een vlotje in het wijde
van een wonderlijk ter zijde
slot of zin? tot dusver uitgebleven -
Of het begin van het gedicht provinciaal
nee dank U, neen, ik ben geen dichter
die zijn veel zwaarder, ik ben lichter
ook ben ik niet altijd welluidend
en bovendien ben ik zeer onbeduidend
36
