Young people from Holland Johan Everaers
"Are you coming for the big interview," vroeg de jongeman die
naar buiten kwam en die, zo zou ik later begrijpen, Cyril Javacheff
was. Wel, nou nee, eigenlijk niet. Wat wilden we dan? Waarschijn
lijk gaven we niet snel genoeg antwoord. Hij trok de deur achter
zich dicht en verdween richting Canalstreet. Cyril had zojuist zijn
eerste bundel gepubliceerd, vertelde moeder een half uur later en
ze deed dat op een manier die voor hem een briljante carrière als
dichter in het vooruitzicht leek te stellen.
"Do 1 know you, sir?" klonk het ergens in de buurt van de drukbel.
"Euh ja - nou nee eigenlijk niet." Het bleef even stil, maar omdat ik
aanhoudend opnieuw op de bel had gedrukt, ging de deur toch
open en stond er heel veel rood bovenaan een lange, smalle trap.
Jeanne-Claude riep me toe: "Zegt u mij waar ik u van ken. Waarvan
ken ik u."
Ik kwam dus met een presentje voor Christo. Uit Holland. Ik hoor
de hoe belachelijk mijn woorden klonken. Alsof ik met tulpen
langs de deur leurde. Hoewel Jeanne-Claude echt niet begreep wie
ik was, verzocht ze ons toch om boven te komen. Gearriveerd op
haar ooghoogte, kregen we eerst een preek te verwerken. Een lesje
Amerika-kunde. "Dat doe je dus niet, in New York ga je niet onaan
gekondigd bij iemand op bezoek. Dat doen jullie in Europa. Hier is
dat niet de gewoonte." Ik begreep dat heel goed en ik was ook van
de Amerikaanse gewoonte op de hoogte. Ik had me echter eerder al
gerealiseerd dat ik met inachtneming van deze Amerikaanse regel
niet ver zou komen. Telefonisch aan Christo melden dat ik van
plan was de volgende dag een aardigheidje uit Holland te komen
brengen? No way, ik zou er toch niet binnenkomen? Hij zou niet
thuis zijn of het veel te druk hebben. Nu echter ging de deur open
en achterin de kamer ontwaarde ik op banken en stoelen een stel
zestigers, die ons vol verwachting aangaapten. Van Jeanne-Claude
kregen ze te horen: "These are young people from Holland." Het
had waarschijnlijk te maken met de tegenstelling tussen het vrolijke
knalrode rugzakje van mijn partner en de sikkeneurige gezichten
van enkele van die Zwitsers, die duidelijk over veel geld beschikten.
Dik in de veertig en dan als 'young people from Holland' worden
aangekondigd! Nou, dat kon slechter. We dansten naar het hoekje
op de grond waar we geacht werden te gaan zitten.
Noblesse oblige. Wat Cyril buiten al had aangekondigd als 'the big
5