interview' was nog niet echt begonnen en we vielen dus met onze
neus in de boter. Jeanne-Claude vertelde hoe het allemaal was be
gonnen. Hoe zij en Christo elkaar hadden ontmoet. De nachtelijke
acties in Parijs in de Rue Visconti. In het begin van de jaren zestig
de overstap naar New York, waar 'men' echt niet op een kunste
naarsechtpaar uit Europa zat te wachten en natuurlijk het hele ver
haal van de verschillende projecten. De Zwitsers luisterden, aan
dachtig - maar vooral voor wat betreft de projecten begreep de
helft nog niet de helft van wat ze vertelde. Er was dan ook duidelijk
irritatie merkbaar bij de overigens stralende en uiterst vriendelijke
Jeanne-Claude, toen één van de Zwitserse poendames voor de derde
keer dezelfde verkeerde vraag stelde. Hoewel ik al bij binnenkomst
had ingeschat dat er te veel Zwitsers geld op de bank zat, veronder
stelde Jeanne-Claude dat de misverstanden te maken hadden met
de taal. Met hartelijke instemming van de voor het merendeel
Franstalige Zwitsers schakelde ze over op Frans. 'Pas du tout', nee,
ik had geen enkel bezwaar. Het gesprek verliep nu heel wat pret
tiger, maar de bewuste dame gaf er bepaald geen blijk van nu wel
de essentie te pakken. Jeanne-Claude nam plotseling de telefoon en
stond in rechtstreeks contact met de meester zelf.
"Tu descends, chéri, pour dire bonjour a nos amis suisses?" Onze
aanwezigheid werd niet vermeld. Na een paar minuten kwam
Christo binnen in z'n gescheurde spijkerbroek en ook hij begon
allervriendelijkst vragen van de Zwitsers te beantwoorden. Bij som
mige kromme zinnen wendde Jeanne-Claude haar lachende gezicht
af en, hoewel ik er niet zeker van was, ik kreeg het gevoel dat dit
onderdeel van de bijeenkomst was ingestudeerd. Uiteindelijk was
het moment aangebroken dat ze het gezelschap voorstelde even
een bezoekje te brengen aan het atelier. Of Christo dat goed vond?
Ja hoor, dat vond hij wel goed.
'En wat zegt Sinterklaas er zelf van?' Zo'n sfeer had dat moment en
ik voelde me er niet prettig bij. Alsof je het spel mee moet spelen.
Je gelooft er niet meer in, maar het is zo sneu voor de allerklein
sten. De Zwitsers genoten van het voyeuristische vooruitzicht. We
schuifelden wat door de grote kamer en het leek mij het juiste mo
ment om op Christo af te stappen met mijn kleurpotlooddoosjes,
relatiegeschenkjes van galerie Galerij als dank voor zijn mede
werking aan de Christo-expositie. Hij begreep wie ik was. Bijzonder
ingenomen met de kleurpotlooddoosjes maakte hij even later aan
Jeanne-Claude duidelijk wie nu eigenlijk die 'young people from
6