interview' was nog niet echt begonnen en we vielen dus met onze neus in de boter. Jeanne-Claude vertelde hoe het allemaal was be gonnen. Hoe zij en Christo elkaar hadden ontmoet. De nachtelijke acties in Parijs in de Rue Visconti. In het begin van de jaren zestig de overstap naar New York, waar 'men' echt niet op een kunste naarsechtpaar uit Europa zat te wachten en natuurlijk het hele ver haal van de verschillende projecten. De Zwitsers luisterden, aan dachtig - maar vooral voor wat betreft de projecten begreep de helft nog niet de helft van wat ze vertelde. Er was dan ook duidelijk irritatie merkbaar bij de overigens stralende en uiterst vriendelijke Jeanne-Claude, toen één van de Zwitserse poendames voor de derde keer dezelfde verkeerde vraag stelde. Hoewel ik al bij binnenkomst had ingeschat dat er te veel Zwitsers geld op de bank zat, veronder stelde Jeanne-Claude dat de misverstanden te maken hadden met de taal. Met hartelijke instemming van de voor het merendeel Franstalige Zwitsers schakelde ze over op Frans. 'Pas du tout', nee, ik had geen enkel bezwaar. Het gesprek verliep nu heel wat pret tiger, maar de bewuste dame gaf er bepaald geen blijk van nu wel de essentie te pakken. Jeanne-Claude nam plotseling de telefoon en stond in rechtstreeks contact met de meester zelf. "Tu descends, chéri, pour dire bonjour a nos amis suisses?" Onze aanwezigheid werd niet vermeld. Na een paar minuten kwam Christo binnen in z'n gescheurde spijkerbroek en ook hij begon allervriendelijkst vragen van de Zwitsers te beantwoorden. Bij som mige kromme zinnen wendde Jeanne-Claude haar lachende gezicht af en, hoewel ik er niet zeker van was, ik kreeg het gevoel dat dit onderdeel van de bijeenkomst was ingestudeerd. Uiteindelijk was het moment aangebroken dat ze het gezelschap voorstelde even een bezoekje te brengen aan het atelier. Of Christo dat goed vond? Ja hoor, dat vond hij wel goed. 'En wat zegt Sinterklaas er zelf van?' Zo'n sfeer had dat moment en ik voelde me er niet prettig bij. Alsof je het spel mee moet spelen. Je gelooft er niet meer in, maar het is zo sneu voor de allerklein sten. De Zwitsers genoten van het voyeuristische vooruitzicht. We schuifelden wat door de grote kamer en het leek mij het juiste mo ment om op Christo af te stappen met mijn kleurpotlooddoosjes, relatiegeschenkjes van galerie Galerij als dank voor zijn mede werking aan de Christo-expositie. Hij begreep wie ik was. Bijzonder ingenomen met de kleurpotlooddoosjes maakte hij even later aan Jeanne-Claude duidelijk wie nu eigenlijk die 'young people from 6

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1997 | | pagina 6