"Het betekent dat je niet hoeft te lopen"
slechts voor intellectuelen van beperkt allooi interessante tak van
literatuur dreigt te worden, die de vroegere Nederlandse poëzie zijn
slaapverwekkend karakter gaf. Alsof de vijftigers er nooit zijn ge
weest, laat staan de zestigers, zijn het realisme van het Hollandse
binnenhuisje, het kleine geluk en (vooral) de grote uitzichtloosheid
weer teruggekeerd, en daarmee de dooddoener van het zogenaamde
gezonde verstand, die elke 'greep naar het grote' bij voorbaat ver
dacht maakt en aanduidt als 'mystiek'. 'Een dichter die zich bezig
houdt met gevoelens en emoties,' las ik laatst van zo'n clown in
een recensie over mijn werk, 'is een zonderling of een enkeling.' Of
iets van die strekking. Geen wonder dat de lezer niet meer in de
magie van dat unieke medium gelooft."
Wie zo verstandig is geweest zich per trein naar Amsterdam te
begeven om Hans Verhagen voor dit aan hem gewijde dubbel
nummer van Ballustrada te interviewen, beëindigt zijn reis op
dat merkwaardige Stationsplein in Amsterdam, één van de schaarse
locaties in Nederland, waar het leven 24 uur per etmaal huishoudt,
al moet men zich daarvan zo tussen 3 en 6 uur 's ochtends ook niet
teveel voorstellen.
Hans Verhagen interviewen is al tientallen jaren niet zo'n origineel
idee, maar aangezien hij op willekeurige tijdstippen na een tijdje
onzichtbaar te zijn geweest voor de draad komt met authentieke
kunst van hoog niveau, een nieuw boek, een nieuwe expositie, een
nieuwe film, komt het er vanzelf van - voor verslaggevers met een
beetje belangstelling is hij bovendien een dankbaar onderwerp, met
afwijkende soms schokkende opinies, verrassende invalshoeken
en boude uitspraken, waarvan nooit helemaal duidelijk is of ze
komisch zijn bedoeld of niet. Het 'goede gesprek' van een uur, dat
hij met Theo van Gogh voor AT5 (Amsterdamse televisiezender)
voerde werd als één van de zinnigste uit de serie beschouwd. In een
wereld waarin de 'bekende persoonlijkheden' steeds vaker stotte
rende voetballers of soapsterren zijn, en vrijwel elk verhaal behou
dens wat opschik identiek lijkt te zijn, is de man met het authen
tieke geluid een verademing, al hakkelt hij zelf ook.
Maar wij doen dit voor het eerst en kijken huizenhoog tegen de job
op (niet tegen de ontmoeting) want hoe interview je iemand die
11
