jan Mulder
Hans Verhagen werd in 1966 de Blauwe Engel.
Daar zijn getuigen van. Het moet een fasci
nerend schouwspel zijn geweest volgens deze
mensen.
Ik zat thuis. Zenuwachtig. Mijn vader was deze
dag niet naar de schoenmakerij gegaan. Hij las
oude kranten en keek voortdurend uit het
raam. Moeder deed dingen in de keuken. Mijn
vriendin Joanna was de vorige dag naar de
kapper geweest en zat met de nieuwe suiker
spin op de bank.
Wij wachtten op Hans Verhagen, die samen
met fotograaf Wim van der Linden, de jonge voetbalster Jan Mulder
voor de Haagsche Post ging interviewen en op de gevoelige plaat
vastleggen.
De Blauwe Engel was de naam van de dieseltrein die de verbinding
tussen Groningen en Nieuweschans onderhield - nu heet hij
Waddenhopper of zoiets.
Er waren niet vaak exotische sensaties aan boord. Het Amsterdamse
Concertgebouw Orkest moet er eens onder grote belangstelling van
de plaatselijke bevolking in Winschoten zijn uitgestapt, om een
concert in Schouwburg Dommering te geven. Dan heb je het wel
gehad. Ik genoot ook van de Blauwe Engel als er geen prominente
reizigers in zaten. Hij kwam vlak langs het WVV-terrein als ik
daar met de bal trainde. Ik trainde de hele dag, ik heb vele treinen
gezien. Bij de trage doorkomst zag je ze nieuwsgierig naar het veld
turen en met de neus tegen de ruit mompelen: "Virtuoze balbehan
deling van die speler daar. Schitterend, zeg. Wat een souplesse en
totaal balgevoel kunnen we daar bewonderen. Dat wordt nog eens
een Hele Grote. Die kunnen ze in Winschoten niet houden, let op
mijn woorden."
Verderop in de coupé werden nog grotere lofzangen gehouden en
ik gaf ze in de paar seconden van de passage alles wat ik aan tech
niek in mijn voeten had. Vlak voordat de Blauwe Engel de bocht
omging, schoot ik 'm van dertig meter diagonaal in de bovenhoek
van het doel en liever nog op de kruising van paal en lat voor het
heerlijke geluid.
De Blauwe Engel was mijn publiek. Ik sloofde me uit voor die trein.
Hans Verhagen en Jan
Mulder in foto-automaat
op station Naarden-
Bussum
27