In de man waar dit zich afspeelt
speelt een kind - alleen. De hanepoten
die hij produceert vechten tegen zijn verleden:
het verleden vecht terug. Zij die altijd.
De portretfoto's op de herdrukken en de nieuwe bundel tonen
vier zeer verschillende Verhagens. Een galerij van de Werdegang.
Het portret op Rozen Motoren omschrijft hij als representatief voor
het strakke, geserreerde van zijn poëzie uit die tijd, het wat drome
rige portret op Sterren Cirkels Bellen combineert strakheid met lyriek,
de ernstige foto op Duizenden Zonsondergangen verbeeldt de totale
lyriek, de mystiek en de religie. En het portret op de bundel Kouwe
Voeten
"Het verdriet," zegt hij. "Maar het is niet alleen een sombere bun
del geworden, al zijn drie cyclussen opgedragen aan gestorven
vrienden, er is ook hoop, er is tenslotte toch weer optimisme. Ik
verzet me tegen de tamtam van het doemdenken."
Licht ingehouden, maar niet plechtig leest hij voor:
Alles wat overbleef
van al die geluiden die doorkwamen was: jij, ik.
Dacht ik.
Ik barstte plotseling
van de vooruitzichten, ik
die doodgegaan was en z'n eerste
uur geslagen had;
dacht ik.
"Dat is over een orgasme," zegt hij. De droom van de dichter: de
uitersten verzoend.
Haagse Post, 17-9-'83.
62
