dat werkte verfrissend. Ik schilderde in een zelfgekozen eenzaam
heid. Dat ik beeldend kunstenaar was kwam niet bij me op, dat ik
zou exposeren al helemaal niet. Toch had ik steeds het gevoel dat
er iemand over mijn schouder meekeek als ik zat te werken. Het
was een tijdelijke passage: de illusie dat je niet alleen was. Na ver
loop van tijd ga je accepteren dat je wel alleen bent, de titel van
een van mijn schilderijen, een portret is 'Always Alone'."
Verhagen dicht, schrijft, schildert, componeert en musiceert. De
keuze van het medium is ondergeschikt aan de emotie. Het gaat
erom dat je ingaat op de pure drang iets te maken, een verslag doet
van je inzichten, van de consequenties van je moties. Die drang en
de intensiteit waarmee je eraan toegeeft, dat moet met kunstenaar
schap te maken hebben. Waar gaat het steeds weer over? "Over het
leven op aarde, over het grote levensvraagstuk waar je met omtrek
kende bewegingen uitdrukking aan probeert te geven," zei hij eens
over zijn poëzie. Op die eerste expositie toonde hij zijn Rippings,
een erotiserende neerslag (in gemengde techniek) van recente,
lichamelijke ervaringen. Daarna schilderde hij grote portretten, van
zichzelf, van Nixon, Reagan of Hitier, enorme koppen. Ze werden
opgevolgd door twee, drie en steeds meer personages per doek:
meisjes, soldaten of anonieme figuranten. Daarna kwamen er
verhalende voorstellingen, taferelen. Zeegezichten bijvoorbeeld
met mensen op de voorgrond - zoals de vrouw met verrekijker en
pistool die vanaf het strand naar een schipbreuk kijkt. In 1988 ex
poseerde hij zijn 'Peintures Passionelles' in Amsterdam.
De grote tentoonstelling 'Oceans', voorjaar 1992 in de Amsterdamse
Galerie 2000, gaf tot nu toe het breedste inzicht in Verhagens ge
schilderde universum. Een stortvloed van voorstellingen: de onge
breidelde verbeelding in eigenzinnige, vaak brutale kleurcombina
ties. Onontkoombaar zijn de rode monden van Verhagens per
sonages. Soms is er alleen maar een suggestie van een mond. Maar
zo'n felrode vlek of streep kan veel vertellen: genot, verdriet, trots,
gelatenheid, sensualiteit, liefde. De grote mond in het afgehakte
hoofd van Johannes de Doper Dance of Three Moons - Salome -
head only - John the Baptist, '93) drukt een montere melancholie uit.
Wie vaststelt dat het werk van Verhagen figuratief is, maakt het
zich te gemakkelijk. Zo iemand komt bovendien al gauw in de
64
