verleiding deze schilder in te delen bij de post-modernisten. Dat is
een handzaam etiket voor wie met het werk van een kunstenaar
eigenlijk geen raad weet. Of men vergelijkt hem met andere
schilders. Zo hoort Verhagen nogal eens de naam van James Ensor
noemen. Dat geeft de beschouwer houvast. Maar wie denkt langs
die weg enige greep op het werk van Verhagen te hebben gekregen,
zal bij een volgende tentoonstelling ervaren dat de schilder hem al
weer is ontglipt. Het gaat zijn eigen weg. Wat een non-conformist
als Verhagen maakt valt niet te etiketteren. Het onttrekt zich aan
elke rubricering, het is autonoom. Ook de vraag naar mooi of lelijk
doet er niet toe. En wanneer is iets goed of niet goed geschilderd?
Verhagen heeft de afgelopen jaren intensief gewerkt en ervaren hoe
ver hij met verf kan omgaan, zulke technische verworvenheden zijn
behulpzaam bij het verwezenlijken van het enige doel: het over
brengen van emoties. Wie vertrouwd is met Verhagens poëzie, her
kent in zijn schilderijen dezelfde lyrische bewogenheid. Figuratief
is in de schilderkunst ook maar een gebrekkig begrip. Wat wordt
eronder verstaan? Herkenbaar? Alles goed geproportioneerd? Op
Verhagens monumentale schilderij 'No Vacancies' zien we een man,
een vrouw, een kind. Op de achtergrond een hotel, het is vol. De in
zware, donkere contouren gevatte man beschikt over een beproefd
geduld, beschermend legt hij zijn arm over de schouders van zijn
vrouw: er is voor dit drietal geen plaats in de herberg. Het beeld
roept sterke emoties op. De vraag of dit een figuratief schilderij is,
komt niet aan de orde. Een tentoonstelling van Verhagens werk is
een stroom sterk wisselende emoties. Ze worden opgeroepen door
zulke uiteenlopende beelden als het opgewekte 'On their way to
the Concert', 'The Red Ship' dat met drie grote mastkruisen als een
varend Golgotha voorbij trekt of het wat raadselachtig doek 'Der
Sensenmann', een Magere Hein die met zijn zeis menselijke bloemen
rooit.
Vijf jaar geleden schilderde Verhagen veel bloemen, 'Total Flowers',
Scissor GirT'Flowerpiece', 'Flowers of my Vindication', 'Personal Flowers'
(met zelfportret). In 'Rearranging Garden' tilt een door paradijsach
tige bloemen omringd meisje een enorme pruim boven haar hoofd.
'Wild Flowers' is een explosie van kleuren, ze worden door een cen
trifugale kracht tot in de uiterste hoeken geslingerd. Verhagen
schildert fantasiebloemen, de kleurvlekken zijn zodanig gerang
schikt dat ze niets anders dan bloemen kunnen suggereren. "Mis-
65
