Hij laat me zijn nieuwe schilderijen zien. Ik heb bewondering voor
de intensiteit waarmee ze zijn gemaakt. En voor de kleurstellingen
die vaak van een andere planeet afkomstig lijken. Maar vloekende
kleuren bestaan niet. Het dynamische 'Zicht op Zeeland' lijkt zijn
vertaling van het expressionisme. Om het enorm opmerkelijk
gecomponeerde doek 'The Falling Hat or Heading for the Fall' - een
geile RK geestelijke belaagt een om hulp gillende vrouw - moet ik
erg lachen. En dan is er het doek 'The Source' dat me ontroert. Niet
vanwege de sprookjesachtige voorstelling: drie in het wit gehulde
vrouwenfiguren met bossen bloemen bewegen zich in een door de
maan beschenen groen berglandschap met omlaagstromende, flon
kerende beek. Nee, de oorzaak is een kant van Hans die ik soms
vergeet, die ik van vroeger ken en bij het zien van dit eigenlijk
nogal onaardse schilderij weer terugvoel.
"Leuk dat je langskwam," zegt Hans.
"Tot gauw."
68