Silvana Mangano in Bittere Rijst
(deze zomer)
(cyclus)
Riep iemand het verkeerde woord, of het goede woord verkeerd?
Vermolmde levensvormen, eindelijk voorgoed verdwenen,
keerden terug en raken weer in zwang.
Tot vitale installaties, die we nog in werking hielpen treden,
zijn de toegangswegen geblokkeerd;
soms ontbreekt een hele ingang.
Waar de wijsheid in het bloed werd opgenomen,
in geheimzinnige krochten spelonken,
kan het niet meer binnenkomen.
Vandaar dat men hier denkt in segmenten, men ziet geen verband.
Men stottert. Durft de straat niet op.
Op steeds meer plekken blijft het deze zomer donker.
Men wil zijn leven zich niet door zijn vingers laten zien
verstrooien als los zand.
Men heeft zijn oren al genoeg geknakt te luisteren gelegen
in de wereld van het knarsgetand. De harpen die ontmanteld
worden.
Blijkbaar onbemand. Is dit een stuiptrekking? Geen bloed wordt
vergoten.
Verder laat je al je werk doen door de woorden.
Je roept de verkeerde woorden in de verkeerde volgorde.
(Soms hoort men 's nachts zijn stem een oordeel uitspreken
in een lang geleden uitgestorven taal,
dan wel door een meisjesmond nog niet ontsloten).
69
